Time flies when you’re having fun!

En zo is het maar net, de tijd vliegt! Vorige week dinsdag, zolang is het alweer geleden dat we bij de meiden op bezoek zijn geweest. Het was een super leuke maar lange dag. Peter heeft ons opgehaald in Mamallapuram waar we nog snel even hebben geluncht. Daarna zijn we doorgegaan naar het huis van een van de nieuwe meiden, Keruba. Haar familie was een paar jaar geleden zwaar getroffen door de tsunami die toen, hier dit deel van India flink heeft beschadigd. Door deze verschrikkelijke natuurramp is haar familie alles kwijt geraakt, de Indiase overheid is corrupt maar zorgt toch ook goed voor haar inwoners. En dus hebben de ouders van Keruba een nieuw huis gekregen, een echt stenen huis. Vol trots gaf ze een kleine rondleiding, slaapkamer/woonkamer ineen, omkleedkamer, keuken en rommelhok. Dit laatste hokje mocht ze eigenlijk niet laten zien.. maar ach, wij hebben toch ook allemaal wel een kamer waar we liever niet hebben dat iedereen komt!? De ouders van Keruba hadden heerlijke kokosnoten gekocht en we hebben grote garnalen en krab van ze gekregen. Na een snel bezoekje weer terug in de auto op naar de volgende! Bij Sarala en Maga waren we al eens eerder geweest maar het was daarom niet minder bijzonder. Deze mensen wonen zo schitterend, hebben eigenlijk niks maar nog altijd meer dan de ouders van de aller armste studenten, en zijn zo gelukkig samen. De moeder van Maga en Sarala heeft zo vaak ze kon m’n arm gepakt en me bedankt voor wat we doen. Dankzij WIN en Kikindia krijgen deze meiden een goede toekomst, die ze anders nooit hadden gehad. Natuurlijk kregen we bij Maga en Sarala ook weer genoeg hapjes en drankjes, het houdt nooit op! Daarna hebben we nog even een wandelingetje gemaakt richting de waterput, waar de meiden en Mijke en Peter de vorige keer in gezwommen hebben. Helaas was de waterput nu bijna leeg, dus zwemmen zat er niet in! Na de gezelligheid bij Maga en Sarala zijn we doorgegaan naar Valarmathi. Haar ouders hebben het erg zwaar, haar moeder is eind zestig en haar vader begin zeventig en beide zijn ze niet in goede gezondheid. Ze zitten hele dagen op straat mango’s te verkopen en als ze een goede dag hebben maken ze 70 rupie winst. Dit is net iets meer dan €1. Dit is trouwens het gezin wat veertig jaar op stroom heeft moeten wachten, gelukkig voor hun werd het donker en konden ze eindelijk aan ons hun werkende lamp laten zien. Ik heb echt nog nooit iemand zo trots gezien op een gloeilamp! Ook hier werden we meteen aan de frisdrank (ga even na dat frisdrank per flesje 25 rupie is) en de mango’s gezet! Het was heerlijk, en eigenlijk iets te gastvrij want je gaat je er bijna ongemakkelijk van voelen. Na het drankje moesten we weer snel door. Het was al laat en we moesten nog bij één studente langs. Onderweg zijn we nog even gestopt omdat ik bij de vader van Valarmathi (die nog steeds op straat mango’s aan het verkopen was) mango’s wilde kopen, ik moet ze toch een beetje helpen. Heb daarna stiekem nog wat geld in z’n handen geduwd, had het zo met ze te doen. Toen weer snel de auto in op weg naar Leciya. Leciya en Valarmathi zijn studentes vanuit de aller armste en aller laagste laag van de bevolking. De moeder van Leciya werkt als schoonmaakster op een school en verdient net €17,50 per maand. Daarvan moet ze vier kinderen en haar moeder van onderhouden. En haar moeder, de oma van Leciya is ook weer zo’n schatje, ongelofelijk. Met amper drie tanden in haar mond is ze echt om op te eten. Bij Leciya thuis waren ze de vorige keer zo gastvrij dat ze koekjes en frisdrank voor ons hadden gekocht. Dit keer had Peter ze verboden om ook maar iets te kopen, helaas werd Leciya daar een beetje boos om en heeft ze haar moeder op pad gestuurd om toch koekjes te kopen. Je voelt je dan zo ongemakkelijk, maar weigeren kan al helemaal niet en dat is zonde want het kwaad is toch al geschiedt. Na Leciya zijn we snel terug gegaan naar Chengelpet, want er is er eentje jarig! Vandaag was Sheila jarig, een van de studentes. Dus na het eten werd er zoals gebruikelijk het glazuur in het gezicht gesmeerd, en ik kon het niet laten om dit keer de eerste te zijn!

Woensdag kregen we buitenlands bezoek. Via de stichting Rising Star (werken met kinderen waarvan familie lepra heeft, stichting is een uurtje verderop) is er een heel Amerikaans verpleegkundigen team gekomen met een aantal Amerikaanse dokters. Het was echt super om te zien hoe goed ze dit hebben georganiseerd maar wat nog meer indruk op me maakte is dat de kinds ineens wel konden luisteren. Zet wat rare apparaten neer, een doos met medicijnen en twaalf verpleegkunde studenten en ze worden er stil van. ongelofelijk, dat is dat trucje niet eerder heb geprobeerd! De Amerikanen hebben alle kids goed gecheckt en voor iedereen een briefje geschreven, de kindjes die medicatie nodig hadden hebben deze gekregen en daarna hebben we lekker met ze geluncht. Zo zijn we nog tot een paar ontdekkingen gekomen, volgens mij trekt deze stichting vooral veel christenen/katholieken aan. Niemand van deze vrijwilligers/verpleegkundigen gaan samenwonen voor het trouwen, ééntje was er zelfs al verloofd (21 jaar!!) en ging in juli trouwen, en echt daten deden ze niet. Och god, ben ik even blij dat ik niet zo pietje peuterig ben. Al dat gedoe, en om wat? Wie wilt er nou nog maagd het huwelijk in gaan? Maar goed, ze waren verder erg aardig, een beetje stijf en volgens mij ook een beetje onder de indruk van onze manier van “denken”. Na de lunch zijn ze vertrokken, en ook ik moest er weer vandoor. Op de agenda stond nog een inenting voor Mila, en omdat ik wil dat ze een gezond hondje blijft, blijf ik gewoon naar de dierenarts gaan! Natuurlijk is de dierenarts er nooit als je wilt dat hij er is, dus na ruim een uur wachten kon dan eindelijk de spuit worden gezet. Toen ik ’s avonds na het avond eten weer aankwam was ik kapot, zoveel had ik niet gedaan die dag maar toch de kinderen, de artsen, de informatie en mila. Bijna vijf maanden in deze drukte begin je toch te voelen. Dus na een snelle hap ben ik heerlijk naar m’n bedje gegaan.

Donderdag was het alweer de laatste dag van Rein, ’s avonds zou hij vanuit Chennai zijn vlucht naar Nederland hebben en na een maand van huis te zijn geweest (hij heeft voor dat hij naar Mijke kwam drie weken door Nepal gereisd) had hij toch wel weer zin om naar huis te gaan. Gewoon om dat heerlijke broodje kaas te eten, en ik geef hem groot gelijk maar ben ook stik jaloers! Vroeg in de middag zijn we naar Chengelpet gegaan, daar heb ik door de stad wat rondgelopen, foto’s uit laten printen, en toen ik daar even op moest wachten besloot ik dat het nu een goed moment was om eens flink wat te shoppen. Mijn favoriete kledingwinkel (Tamil Nadu Shop) lag om de hoek en na een uurtje wikken en wegen ben ik met een volle tas de winkel uit gegaan, op naar de tailor. Een sari is ongeveer zeven meter, en nu hoor ik je denken wat heb je nou aan zeven meter stof? Nou het is een heel mooi tafelkleed! En een katoenen kost bijna niks! Ik weet nog dat ik afgelopen jaar bij de sligro €35 neer heb moeten leggen voor een tafelkleed van drie meter waar de rode wijn vlekken niet uit gaan. Dus voor mijn geen sligro meer maar gewoon een sari! Na het shoppen, de foto’s en de tailor ben ik naar het huis van Peter gegaan om daar even een middag achter mijn computer te zitten. Ik moest zoveel doen! Helaas was er een groot gedeelte van de tijd geen internet en er is ook nog een flinke powercut geweest, dat schiet dus ook niet op. Rond vijf uur was ik terug op het centrum en heb daar samen met Mijke en Rein (die allang weer terug waren uit de stad) lekker met de kids gespeeld. Het volleybalnet hangt en een partijtje volleyballen kon dan ook niet uitblijven! Na het eten was het tijd voor Rein en Mijke om naar het vliegveld te gaan. Het is toch gek om telkens gasten te moeten uitzwaaien, nog gekker is dat de WIN Foundation/Familie ons dadelijk gaat uitzwaaien! Nadat ik Rein en Mijke heb uitgezwaaid ben ik gaan douchen en lekker met Mila op bed gaan liggen, waar we samen bijna in slaap zijn gevallen. Heb haar uiteindelijk toch maar op haar eigen plekje gelegd.

Vrijdag zijn we naar Chengelpet gegaan om orde op zaken te stellen, de financiën moesten gedaan worden, tickets moesten geboekt worden, er moest vooral veel geregeld worden. En ik heb nog even met Joep en m’n schoonouders (oh wat klinkt dat burgerlijk!) geskypt! Dus vrijdag was een echte “ik word moe van het zitten achter de computer-dag” echt verschrikkelijk. Hoe fijn ik het thuis vaak vind om lekker met m’n laptopje op de bank te zitten een beetje doelloos te zitten surfen, hier word je er echt moe van! Maar goed, het begin aan de financiën was gemaakt en we hebben veel kunnen regelen. Om Mila alvast een beetje te laten wennen aan alle omgevingen hier in India waar ze zal zijn heb ik haar mee genomen naar Chengelpet. Ze heeft wat rondgelopen maar ze heeft me geen seconde uit het oog verloren. Toen ik ’s avonds water nodig had en bedacht had om Mila mee de straat op te nemen schrok ik nogal. Alle honden hier zijn super agressief! Ze blaffen, ze grommen en als ik haar niet op tijd had opgepakt weet ik zeker dat ze zou zijn aangevallen. Toch niet zo’n harmonieuze omgeving hier..

Zaterdag zijn we naar een speciale school gegaan. We hebben een speciaal meisje, Nandini, bij ons op het centrum. Ze is voor een gedeelte doof, kan niet praten en je kunt er moeilijk mee communiceren. Ze is erg aanhankelijk maar aan de andere kant ook ontzettend lief. Maar ze zit hier niet op haar plek, ze moet ergens naar toe waar ze aandacht schenken aan haar gebreken zodat ze die kan ontwikkelen. En daarom zijn we op pad gegaan naar een speciale school, we zijn hier al een keer eerder geweest maar vandaag zouden we dit meisje achter moeten laten. Gelukkig ligt de school twintig minuten verderop en mag ze iedere vakantie en ieder weekend opgehaald worden. Maar helaas, zoals het in India zo vaak gaat vandaag was zuster clivia die alles organiseert niet aanwezig, vanaf maandag mag u terug komen. Bedankt! Dus wat doen we dan als we ineens vrije tijd hebben? Juist ja, shoppen! Het was brood nodig dat Peter weer eens wat nieuwe kleren kreeg. Hij heeft een groot gedeelte van z’n garderobe weggegeven aan mensen omdat zij het harder nodig hadden. Wat er tot heeft geleid dat Peter drie broeken, vijf blousen en twee polo’s heeft. Dat kan echt niet! Ik vond dat dit wel het minste is wat ik voor hem kan doen en omdat ik ook nog wat geld van mama over had om uit te geven aan Peter, zijn we gaan shoppen. Het uiteindelijke resultaat zijn twee broeken, drie blousen en drie polo’s! Nu in Chennai nog een keer een paar nieuwe slippers en hij kan weer helemaal fris en fruitig voor de dag komen! Het geeft me zo’n goed gevoel om zoiets simpels maar wat zoveel voor hem betekend te kunnen doen. Ik hoop dat dit middagje zorgeloos winkelen hem even heeft laten vergeten hoeveel zorgen hij heeft. Want ondanks dat het project er nog steeds is, dat de kinderen weer naar school kunnen en dat er vier nieuwe studentes zijn bijgekomen, heeft Peter veel zorgen. Hij doet 100 dingen tegelijk, wilt voor iedereen zoveel mogelijk doen, zorgt super goed voor ons maar zorgt uiteindelijk niet zo goed voor zichzelf. En ook hij mag een keer in het zonnetje worden gezet. ’s Avonds op het centrum was het weer als vanouds gezellig, veel kinderen veel spelletjes en dit keer ook iets nieuws. Een voorstelling! Mijke en ik zaten op de trap voor het centrum een beetje te kletsen met de kindjes toen ze een idee kregen, een drama voorstelling. Voor we het wisten werden er een paar toneel stukjes opgevoerd, er kwam uit het niets een zangkoor en iedereen wilde zijn danskunsten laten zien! Het was echt super gezellig en spontaan! Na dit kleinkunst spektakel van de kids is iedereen naar bed gegaan, moe maar voldaan!

Zondag was een rustige dag. We hebben heerlijk met de kindjes gespeeld, gerotzooid en geklooid. Dit vinden ze toch het leukst! In de namiddag zijn we naar Chengelpet gegaan om daar nog wat dingen te regelen, de financiën te doen en nog even te skypen. Rond acht uur was het dan zover, onze kok van het centrum (ook wel genaamd superman omdat hij alles kan!) had ons uitgenodigd om bij hem thuis te komen eten. En jullie moeten weten dat superman echt alles kan, hij is loodgieter, bouwvakker, elektricien, kok, schilder, schoonmaker, klusjesman, echt hij kan alles! Maar bovenal is het een lieve schat die ons dolgraag op bezoek wilde. Dus op weg naar superman! Eenmaal daar aangekomen kregen we allebei een mooie jasmijn bloemenketting en een glas 7-up. Hij had een heel feestmaal gemaakt met een soort biefrolletjes, frietjes, friedrice, gebakken kip en bief, groenten, etc. Na het hoofdgerecht kregen we nog heel veel lekker fruit waaronder granaatappel, mango, ananas, appel en watermeloen. Het was bijna teveel maar het was zo lekker. En zijn familie was echt ontzettend aardig en gastvrij en ze zijn allemaal net zo schattig als dat hij is! Na het eten toen we weg wilden gaan kregen we van hem nog een plastic fruitschaaltje, om mee te nemen naar Nederland. Nou dat is toch super lief?! Het ding was echt spuuglelijk maar het idee dat hij erop uit is gegaan om voor ons iets te kopen is toch schattig? En dat terwijl ook hij het niet breed heeft.

Maandag hebben we heerlijk het rijk alleen gehad op het centrum. Voor het eerst was er niemand. Omdat de caretaker die we hadden (Priya) weg is, letten de meiden samen met ons op de kinderen. Maar de meiden waren allemaal weg, superman was net weg en toen bleven wij over. We zijn met de kinderen naar de wei gegaan naast het centrum daar hebben ze rondgehangen en gerend, ze hebben een potje voetballen gedaan, het volleybal veld werd gebruikt en omdat we het niet konden laten hebben we een water ballonen gevecht gedaan! Kortom het was lekker om even met ze alleen te zijn. Ik ben ’s middags nog even polshoogte gaan nemen bij Joshua (het kleine baby’tje wat op sterven na dood is) en hij leeft nog steeds, daar is dan ook alles mee gezegd. Ik zeg kijk naar de foto’s en schrik niet, ik hoop dat hij het overleefd.. ’s Avonds kwam Peter na een drukke dag samen met de meiden en met zijn gezin naar het centrum want zijn dochter Abigail was vandaag jarig! Voor het eerst kreeg ze een taart voor haar verjaardag, geen cake maar taart! En het was me een taart, een knalroze met roosjes! Ze was echt super blij! Van Peter en Shanta heeft ze een jurkje gekregen en ook Mijke en ik hebben voor haar een jurkje gekocht. Het kind was dolbij, en terecht! Iedereen was door het dolle heen want er was taart, wat betekend glazuur, en daar kunnen we Peter z’n gezicht mee vol smeren! Dolle boel dus! Het was heel gezellig maar ik merk toch aan mezelf dat ik verlang naar wat bekende gezichten om me heen. Zeker nu Mijke bezoek heeft gehad van haar moeder en Marian en van Rein, nu mis ik iedereen misschien nog wel meer. De kinderen zorgen voor een goede afleiding, maar het moment dat ik dan Mila zie schiet ik vol. Ik kan op het moment ook echt om alles huilen, het is verschrikkelijk want zo ben ik helemaal niet. Maar zelfs op skype als je over Mila begint hou ik het niet droog, en zelfs bij Peter toen er iets mis was met de financiën, ik begin te huilen!? En dat terwijl het niet eens om de financiën ging maar gewoon om het feit dat ik er niet aan moet denken om haar hier achter te laten, ze moet verdorie mee! Dus ik heb de ambassade maar weer gemaild, ik heb ze verteld dat ik vastloop bij het aanvragen van de chip maar dat ik voor de rest als het goed is wel alles geregeld krijg. Ik heb een mail terug gekregen met daarin een  nummer van een arts in Delhi en die probeer ik nu te bereiken. Ik ga het gewoon nog een keer proberen, de ambassade heeft me gemaild dat een chip aanvragen voor een straathond helemaal geen probleem moet zijn. Zij snappen dan ook niet waarom het me niet lukt. Ik heb inmiddels besloten dat als ik de dokter in Delhi te pakken krijg en hij me zegt dat ik een chip kan krijgen en dat hij me daarbij kan helpen, ik volgende week donderdag niet vertrek naar Delhi om daar samen met Mijke en Anne te gaan rondreizen. Ik heb er wel heel veel zin in, maar de Taj Mahal loopt niet weg en de Himalaya blijft er nog wel liggen. Mocht het niet lukken kan ik ze nog altijd achterna reizen. Ik moet gewoon proberen Mila mee te krijgen, want ik schiet nu gewoon weer vol alleen al omdat ik het typ, erg toch?!

Dinsdag ochtend was het eindelijk zover voor Nandini, op naar de nieuwe school. Na wat formaliteiten en wat papieren invullen hebben we haar spullen gegeven aan de non en hebben we haar achter gelaten in het klaslokaal. Arm kind, ze keek zo zielig. Maar ze zal het hier vast en zeker fijn krijgen, hier krijgt ze de aandacht die ze nodig heeft. Nadat we Nandini naar haar nieuwe school hebben gebracht heeft Peter ons op de busstand afgezet, op naar ons laatste weekendje Mamallapuram samen. Echt raar maar we beseffen het ook nog niet. Dinsdag zijn we lekker bij het zwembad gaan liggen, hebben we bananenlassi’s en een clubsandwich besteld. ’s Avonds zijn we naar ons favoriete tentje “Le Yogi” gegaan en hebben we gepraat over van alles en nog wat.

En dan nu vandaag, woensdag is DE laatste dag, en we hebben het geen van beide door. Ik ga m’n to-do-list eens afwerken, een duik nemen en nog wat laatste dingetjes kopen. En dan vanavond voor de aller laatste keer eten bij “Le Yogi”, althans met z’n tweeën dan.

En dan was dit mijn laatste blog over de laatste normale dingen. Mijn volgende blog gaat gegarandeerd over afscheid nemen. Misschien alleen van Mijke als ik hier blijf of misschien van de kindjes als ik mee ga. Maar dat de laatste normale dingen voorbij zijn is een feit, en vanaf volgende week is er geen Mijke en Laura meer op het centrum. Echt gek, maar toch voelt het ook goed. We zijn hier lang genoeg geweest, we hebben alles gedaan wat we konden doen en we kunnen met een gerust hart weg..

Liefs,

Laura

Ps. Heb deze keer rekening gehouden met de lengte van m'n blog, goed he!!?