Oh wat fijn, om in India te zijn!

Omdat we ons maandag in Mamallapuram een beetje aan het vervelen waren, ja van de hitte ga je je vervelen, hebben we besloten om dinsdag naar Ponducherry te gaan. Dit is een “Frans” stadje ongeveer twee uur van Mamallapuram af. We hebben door het hotel een taxi laten bellen, de meneer die ons op kwam halen was al eerder met ons ergens naar toe gereden dus we kregen een tour du pondy! Maar voordat ik de auto ben ingestapt vond ik het wel zo verstandig om eerst een hoedje te kopen. De bulten op mijn gezicht waren er nog steeds maar de jeuk was iets minder. Na een spuuglelijk hoedje te hebben gescoord zijn we op weg gegaan naar Ponducherry. Onderweg kom je langs een klein dropje genaamd Auroville, in Auroville leven mensen op heen speciale manier met elkaar samen. Er draait niets om geld maar het draait er om arbeid en diensten. Je werkt voor de gemeenschap en niet voor geld. Ik vind het een nogal ingewikkeld concept en de lonely planet begrijpt het volgens mij ook niet helemaal maar het draait allemaal om de mens en haar innerlijk. Om niet te zweverig te worden zijn we op aanraden van onze chauffeur gestopt bij een franse bakker, ja een echte franse bakker! Mijn mond viel open, croissants, appelbeignets, quiches, taarten, etc! Wat een luxe! Ik had al gelezen dat we in Ponducherry lekker westers zouden kunnen eten maar dat het al een uur eerder begon had ik niet verwacht! Omdat ik me drie maanden heb moeten inhouden op gebak, heb ik het er heerlijk van genomen! Een chocolade croissantje kon er wel in, en voor onderweg een heerlijke citroentaart. Oh wat mis ik die winkel… Iets verder door lag dan het Auroville visit centre. Dit is een centrum met verschillende gebouwen, gelegen in een beboomde omgeving met vooral veel westerse mensen. In Auroville wonen ook veel westerse mensen en het wordt gesteund door westerse landen en verschillende westerse organisaties houden dit project ook in stand. In het visit centre heb je een museum, een filmzaal met films over Auroville, verschillende boetieks (met hele leuke spullen!) en een restaurant/cafetaria. Ongeveer een kilometer lopen, ja je kon alleen lopen, was er de matrimandir. Dit is een grote gouden bol van de buitenkant, en binnenin fungeert het als een meditatie ruimte. Na een half uur lopen, door die enorme hitte, met veel geklaag kwamen we dan eindelijk aan bij de gouden bol. Mooi om te zien, heerlijk om in de schaduw op een steen even uit te puffen, alleen jammer dat ons water bijna op was. Natuurlijk wordt je op zo’n toeristisch plekje weer even lastig gevallen door Indiërs die met je op de foto willen, hebben we dus mooi niet gedaan. Na deze gouden bol goed te hebben bekeken en een aantal melige foto’s zijn we terug gelopen naar het visit centre om daar even uit te puffen met een koude ranja. Na deze pitstop zijn we de boetiekjes langs gegaan, ik waande me weer even in Italië. Ik moest meteen denken aan de afgelopen zomervakantie in Italië, met kleine dorpjes, schattige winkeltjes en dat heerlijke zeep, wierrook en pasta luchtje wat dan in die smalle straatjes hangt. Ik heb er niks gekocht, waar ik nu wel een beetje spijt van heb. Hopelijk gaan we nog eens terug! Ondertussen stond onze chauffeur op nog de parkeerplaats, te wachten om ons naar Ponducherry te brengen! In de lonely planet stond een leuk tentje, Le Café genaamd, aan de zee waar ze stokbrood en mozzarella hadden. Je raadt het natuurlijk al, wij hebben ons daar af laten zetten om onze eerste westerse maaltijd van de dag te nuttigen. En wat een heerlijk tentje was dit, ook hier kreeg ik een Italië gevoel (en dat terwijl Ponducherry een franse nederzetting was). Het zou doorkunnen voor een Italiaanse ijszaak, mooi strak wit met zwart van binnen en buiten een schitterend uitzicht op de golf van Bengalen. Ook hier trokken we weer de aandacht van Indiërs die nog nooit blanken hadden gezien en stiekem werden er foto’s gemaakt met de telefoon. Ik weet dat ik geen Julia Roberts ben dus kom op, vanwaar die foto’s!? Nadat ik mijn salade met mozzarella en tomaat en Mijke haar stokbroodje met tomaat en pesto had genuttigd zijn we over de boulevard gaan lopen. Hier was helaas niks Italiaans of Frans aan, een lange boulevard, geen winkeltjes maar wel een goed windje wat er met deze hitte voor zorgt dat het toch aangenaam is. Na onze wandeling hebben we een riksja gepakt naar het shopgedeelte, ook dit was een kleine teleurstelling. Geen schattige boetiekjes maar gewoon een drukke Indiase winkelstraat met veel troep. Maar goed, als je er dan toch bent moet je het er ook van nemen! In een winkel vol met kitsch sierraden hebben we Indiase armbandjes gekocht. Dit zijn hele dunne ronde ringen en je koopt en draagt ze altijd in meervoud. Inmiddels hadden we allebei zin in een wijntje dus hebben we de eerste de beste riksja weer aangehouden en zijn we naar “Le Club” gegaan. Dit is echt een heel schattig restaurantje/bar waar echt veel sfeer hangt en staat. Met de staande sfeer bedoel ik de enorme drankflessen die ons toelachten. Toen we de drankkaart voor ons kregen zijn we toch gezwicht voor cocktails. Een heerlijke “sex on the beach” kon ik niet weerstaan! Wat ik ook niet meer kan weerstaan is de alcohol, mijn god! Ik kan niks meer hebben, na twee cocktails stond ik bijna op m’n kop! Bij Le Club hebben we nog snel even iets gegeten en ik moet je zeggen ik had eigenlijk geen honger maar toen ik “biefstuk met blauwkaassaus” op de kaart zag staan moest ik wel bestellen! Eindelijk een stukje normaal vlees. Overal waar dat je hier in India bief besteld krijg je kleine stukjes bief met veel pees en vet. Ik ben daarom half vegetariër geworden omdat het gewoon echt niet smaakt. Maar de lonely planet maakt waar wat ze zegt, in Ponducherry kun je je westers laten verwennen! Na de biefstuk en de chocolade mousse (HEMELS!) is onze chauffeur ons op komen halen om ons terug naar Mamallapuram te brengen. En in Mamallapuram zijn we voldaan en tevreden in slaap gevallen, gelukkig geen saaie dag maar een echte westerse dag!

Woensdagochtend hebben we eerst nog even lekker uitgeslapen, daarna een ontbijtje gepakt bij Le Yogi, en hebben toen de Riksja gepakt naar Olalur. Het was verrassend rustig op het centrum, weinig kindjes. We begrepen van Viji, de vrouw die WIN Foundation opvangt en die hier nu haar handen uit de mouwen steekt, dat veel kinderen met hun ouders weg zijn om te bedelen. En dan niet zomaar weg naar de tempel in Olalur maar naar een andere stad en een andere tempel, omdat de kinderen nu zomervakantie hebben kan het wel even duren voordat ze weer terug zijn. Met Mila ging gelukkig alles goed! Ik maakte me nogal zorgen omdat ik dacht dat niemand voor haar zou zorgen, maar zoals ik al zei, Viji steekt haar handen uit de mouwen en heeft heel goed voor Mila gezorgd, gelukkig. In de namiddag ben ik met Shanta naar Chengelpet gegaan omdat ik een skype date met mama en Elsemiek had! Mijn lieve vriendin was zich klaar aan het maken voor haar vertrek naar Canada waar ze haar vriendje gaat opzoeken, en ik moest haar nog even spreken! Inmiddels weet ik dat een vriend op afstand echt niet zo leuk en romantisch is als iedereen zegt. En ik kan van geluk spreken dat ik voor een bepaalde tijd weg ben, Miek is verliefd geworden op iemand aan de andere kant van de wereld. En het lijkt me hartverscheurend om elkaar te moeten missen en na ieder afscheid niet weten wanneer je elkaar weer ziet. Na de skype dates ben ik terug gegaan naar Olalur om daar te eten en daarna met sex and the city in slaap te vallen, ja het is inmiddels een ritueel!

Donderdag was het een rustige dag, omdat er veel kindjes weg zijn ben ik aan school gaan werken. Pure ellende want daar heb ik dus echt geen zin in maar het zal moeten. Een hele dag achter een laptop zitten maakt hongerig en Shanta heeft ons uitgenodigd om in Chengelpet te komen eten, dit was wel een fijne afwisseling. Mijke en ik kregen nog een kleine shock te voorduren. Als mensen in India doodgaan worden ze op straat in een koel/vrieskist met een glazen deksel gelegd. Ja dit wisten wij niet dus toen wij een buurman van Peter en Shanta zo lagen liggen schrokken we wel even. De eetlust heeft het gelukkig niet bedorven en na het eten hebben we zoals gewoonlijk de riksja weer terug naar huis gepakt. Weer een dag voorbij..

Vrijdag leek het wel warmer dan donderdag, en ik merk gewoon echt dat mijn lichaam hier niet voor gemaakt is. Één stap buiten betekend twee stappen binnen, één uur spelen betekend twee uur bijkomen. En zo is het vrijdag ook gegaan. In de namiddag kwam Peter! Peter was zondag avond vertrokken naar Madurai waar een vriend van hem ging trouwen. Een andere vriend van hem woont in Madurai en daar is hij de hele week verbleven. Hij was van plan eerder terug te komen maar omdat het hoogseizoen is en alle bussen vol zitten moest hij noodgedwongen in Madurai blijven. Heel erg vond hij het niet, hij is daar goed verwend, heeft goed kunnen bijtanken van de summercamp week en heeft veel geslapen. Het is hem echt gegund, onze lieve Peter die zo goed voor ons zorgt en die alles voor ons regelt was aan het einde van zijn Latijn. Hij zorgt altijd eerst voor de kinderen, de studenten, zijn gezin en Mijke en ik. En als laatste denkt hij aan zichzelf. Zo te horen had hij een heerlijke trip gehad waar zijn goede vrienden voor hem alles hebben betaald. Ik maakte me al zorgen om zijn financiën op deze trip maar gelukkig zijn er meer mensen die hem helpen. Omdat Peter natuurlijk Peter is heeft hij een klein cadeautje voor ons gekocht. Echt super schattig, een schelp met daar op “WIN Family” gegraveerd. Er was nogal wat gelach vooraf aangezien de schelp in een verpakking zat van zwarte haarverf, ik dacht al: “hij denkt toch niet dat ik mijn haren zwart ga verven?!”. Gelukkig zat er iets anders in het doosje en het was echt een super lief cadeau!

Zaterdag was het weer tijd om in de auto te stappen naar de dierenarts, Mila moest nog wat inentingen krijgen en ik wil niet dat ze er ook maar één mist. De dierenarts was wederom niet aanwezig maar gelukkig heeft zijn assistent de inentingen gezet. En ik zag in de vitrine dat ze halsbandjes hadden! India zou India niet zijn als het geen lekkere kitsch bandjes waren, bij deze: “Mila heeft een nep roze Burberry halsband met lijn”. Op verzoek van de assistent moesten we later terug komen om het dierenpaspoort op te halen. Zo gezegd zo gedaan. We moesten toch naar Chennai! Het was de bedoeling om in Chennai op zoek te gaan naar degelijke kasten voor in het centrum en voor inklapbedden voor in het derde gebouw. Maar voordat we op beddenjacht zijn gegaan reden we langs Domino’s waar Peter zijn eerste echte goede pizza heeft gegeten! En toen was het tijd voor kasten en bedden. Ik zal het kort houden, we zijn heel Chennai doorgereden hebben bij verschillende winkels gekeken en onderhandeld tot Peter tot de conclusie kwam dat het waarschijnlijk in Chengelpet ook te krijgen was. Even gebeld met de winkel in Chengelpet en ja hoor, het was daar ook gewoon te krijgen. Oh wat is het toch fijn, om in India te zijn! Na de shop trip zijn we terug gegaan naar de dierenarts. Hij verontschuldigde zich meteen voor het voorval met de kennelclub. Hij wist van te voren niet dat ze zo moeilijk zouden doen en hij vond het jammer dat ik Mila nu niet meer mee naar Nederland kon nemen. Nou toen begon ik dus weer, ik kon m’n tranen niet meer bedwingen. Dit lieve hondje moet gewoon een thuis krijgen in India! Dus ik heb de dierenarts gesmeekt of hij me alsjeblieft wilt helpen om voor haar een thuis te vinden. Hij gaat me helpen, maar of het lukt is een tweede..

Zondag wilden we onze handen uit de mouwen steken op het centrum, de binnenkant van het derde gebouw moest nog een keer geverfd worden. Na ruim een uur zoeken in alle hoeken en gaten bleek de verf toch echt foetsie te zijn. Oh wat fijn, om in India te zijn! De oude kleren maar weer uitgetrokken. Daarna zijn we met Peter naar Chengelpet gegaan, daar hebben we even (lekker sloom en langzaam) kunnen skypen en internetten. Mijke voelde zich niet lekker en zij is eerder terug gegaan. En dan zit je toch maar een beetje alleen in Chengelpet. Er was net zoals in Olalur niks te doen, het was bloedheet en omdat ik met het internetten er niet meer in zit kom ik niet verder dan hotmail, facebook en nu.nl. Waar zijn alle leuke sites gebleven als je ze nodig hebt! Omdat ik me verveelde ben ik naar onderen gelopen naar de kamer van Peter, en daar zat hij vrolijk te skypen met Kiki! Kwam dat even goed uit, die had ik al even niet meer gesproken en zeker na het zien van het interview wilde ik haar even spreken! Na gezellig met Kiki en Peter gekletst te hebben en wat dingen te hebben doorgesproken zijn we gaan eten. Na het eten hebben we medicijnen voor Mijke gehaald, Peter is snel doorgereden om deze paardenpillen aan haar te geven! En of het paarden pillen waren, een uur nadat Mijke ze had ingenomen voelde ze zich al een stuk beter.

Een nachtje slapen doet veel goed en maandag was ze dan ook weer beter. Ellis een meisje dat ook via YPO in India zit is naar ons toegekomen om samen naar Mamallapuram te gaan. Ellis werkt bij een social sevice centre in Vandalur, ongeveer een uurtje van ons af. Het was erg leuk om elkaar weer te zien! Om alle verhalen te horen van wat ze meemaakt, hoe haar stage is en van haar rondreis. Omdat we natuurlijk vrouwen zijn bleven we maar doorkleppen en Peter zat inmiddels op hete kolen, komt ook niet vaak voor. Hij zou ons naar Mamallapuram brengen en zou daarna zelf doorgaan naar Chennai om naar het postkantoor te gaan. Maar voordat we in Mamallapuram aankwamen hebben we nog een tussenstop gemaakt op de vuilnisbelt. Op de vuilnisbelt waar Panchiba en Rukumani verblijven. We zijn hier al eens eerder met Trees en Marian geweest en toen Peter voorstelde om hier even te stoppen zeiden wij natuurlijk geen nee! Er waren inmiddels nog meer kinderen en gezinnen dan de vorige keer, dit is bijvoorbeeld een plaats waar nog meer kinderen van ons centrum nu zitten. Ik was echt blij om ze weer te zien! We hebben ze koekjes en frisdrank gegeven en we hebben heerlijk met ze gespeeld en gerend. Echt genoeg krijg je er niet van, maar hoe langer je blijft hoe moeilijker het wordt om weer afscheid te nemen van die schattige en enthousiaste bedelkindjes.

Toch blijft het erg om te zien, Rukumani loopt bijvoorbeeld al ruim twee maanden in dezelfde jurk en haar haren zijn op één hand te tellen gewassen. Panchiba had z’n haren er vanaf, waarschijnlijk vanwege de luizen. En hij wordt nu echt een mannetje in plaats van een halve vrouw. Van alle andere kindjes waren de buikjes dik en de haartjes lichtbruin. Ze krijgen hier echt heel slecht te eten. Na een hoop filmpjes en foto’s was het weer tijd om afscheid te nemen. Hoe raar het ook is, voor ons was het nu tijd voor weekend. Peter was niet alleen mee gegaan om ons af te zetten maar ook om z’n nieuwe slippers op te halen! Om het even kort te zeggen, hij heeft één paar slippers, die zien er niet uit en hij accepteert heel erg moeilijk een cadeautje. Dus met veel aandringen heb ik slippers voor hem laten maken die hij (na een maand) toch echt nog een keer op moest laten meten, waarna ik ze op het einde van ons weekend kant en klaar mee zou nemen. Na de slippershop hebben we met Peter in een internet café het filmpje van de studenten van Hogeschool Zuyd bekeken, in Chengelpet is internet super langzaam, en het interview van Kiki met L1! Peter was dol enthousiast en vind het geweldig dat de studenten en Kiki zich in Nederland zo inzetten voor deze stichting. En dat is ook geweldig, zonder deze inzet hadden Mijke en ik hier waarschijnlijk gezeten op een stuk land met een gebouw waar ruim vijfentwintig kindjes rondlopen zonder vooruitzicht. We hebben wel even schrik gehad, wat nou als niemand deze stichting wilt steunen? Gelukkig gaat het nu beter, een nood om geld is er natuurlijk altijd want je kunt ze wel een half jaar te eten geven, maar wat over een jaar? Maar goed, ik ga me in Nederland inzetten waar ik kan om extra centjes in te zamelen voor deze fantastische projecten. Naast deze fantastische projecten is er ook een fantastisch restaurantje met goede noodles aan het strand in Mamallapuram. Na de lunch is Peter terug gegaan naar Chengelpet, Chennai ging hij niet meer halen, en zijn wij neergestreken bij het zwembad. Niet alleen Ellis is ons op komen zoeken maar ook Robin en Hilde! Dit zijn twee meiden die ook via YPO stage lopen in India, hun hebben we al een keer opgezocht namelijk met onze SMART-Hospital trip. Dat is waar zij stage lopen, zij konden niet wachten om onze stage plaats en Mamallapuram te zien. ’s Avonds zijn we met z’n allen gaan eten bij Le Yogi en hebben we het uitgebreid gehad over hun ervaringen in India en die van ons. Kortom een geslaagde avond.

Dinsdag was het tijd om weer even echt te relaxen, en omdat we dit de meiden niet wilden ontnemen zijn we naar Ideal Beach gegaan! Zon, zee, strand, schone handdoeken en een zwembad, wat wil je nog meer? Toen we op het strand lagen zag onze grote dierenvriend Robin in de verte een Paard. Ze heeft zelf een paard en mist hem verschrikkelijk! Dit was dus de kans om weer even in galop te gaan, en dat op het strand in India! Nadat we helemaal waren uitgerust is de Riksja ons komen ophalen om terug naar het centrum te gaan. Hier ben ik nog even gaan neuzen tussen de leuke spulletjes en heb me daarna snel gedoucht om te gaan eten bij Moonrakers. Ik was in shock, die lekkere biefstuk van Ponducherry hadden ze ook hier! Helaas niet met kaassaus maar het vlees was wel mals, weer iets nieuws ontdekt!

Woensdagmorgen ben ik na het ontbijt naar het internetcafé gegaan om tickets te boeken voor de reis met m’n familie! Na alles honderd keer goed gecheckt te hebben, heb ik op de knop “boeken” gedrukt. Echt gaaf, nu staat het vast! We beginnen in Bangalore, dan naar Mysore waar we een gigantisch mooi Maharadja (vroegere koningen) paleis gaan bekijken, in Mysore gaan we ook naar een tempel en een krokodillen- en vogelreservaat. Dan gaan we terug naar Bangalore waar we een vlucht pakken naar Kochi, deze stad ligt in het zuidwesten en is de hoofdstad van de provincie Kerala. Kerala staat bekend om haar mooie natuur, wilde dieren en gastvrijheid. We beginnen in Kochi wat van origine een nederzetting/handelsplaats was voor Europeanen en je vindt er dan ook veel Nederlandse en Portugese gebouwen. Na Kochi gaan we door naar Alleppey, daar bevinden zich backwaters. Dit zijn rivieren/meren door de jungle waar je doorheen kan varen op een houseboat. Dit is een boot gemaakt van bamboe en het is eigenlijk een huisje op het water, je kunt hier een dag en een nacht op doorbrengen en dat gaan we dus ook doen! Na Alleppey reizen we door naar Periyar Wildlife Park. Dit is een van de grootste nationale parken in India en hier vind je verschillende diersoorten, olifanten, tijgers, neushoorns, apen, vogels, etc. Maar het blijft een park voor wilde dieren en geen dierentuin dus de garantie voor dieren heb je niet, maar alleen al om de mooie natuur moet je er naar toe! In Periyar gaan we ook olifanten wassen en verzorgen, ik had gelezen in de lonely planet dat dit kon, en dit is iets wat ik niet wil dat we missen! Na Periyar gaan we door naar Munnar. Deze stad/streek staat bekend om zijn grote uitgestrekte theeplantages. Met eveneens weer adembenemende uitzichten. Na Munnar reizen we weer terug naar Kochi waar we nog een dag hebben om tot rust te komen, nog eens de stad te bezichtigen en eventueel nog leuke inkopen te doen. Vanuit Kochi vliegen we naar Chennai, deze stad ligt twee uur van Chengelpet en Olalur af. Als we eenmaal in Olalur zijn wil ik ze alles laten zien en laten beleven zoals ik het hier heb beleefd. We slapen in het derde gebouw (het is eindelijk af!) en na twee nachtjes gaan we nog even relaxen in Mamallapuram. Dat kan ik ze natuurlijk niet ontnemen. Ergens tussendoor staat er nog een tripje gepland naar drie of vier families van de studentes hier. Omdat Lieke het zo bijzonder vond wat deze arme mensen voor ons hebben gedaan (7-up gekocht, hapjes gemaakt, Fanta gekocht) terwijl ze eigenlijk geen rooie cent hebben en van dag tot dag leven, wil ik dat ze dit ook echt met eigen ogen ziet. Ik vond dit zo bijzonder dus dat zal mijn familie gegarandeerd ook vinden. Als we een klein weekje in Olalur/Mamallapuram zijn geweest zit de reis er al weer op en gaan we terug naar Bangalore waar we vertrekken naar Nederland. En dan zit het er dus op, echt gek! Maar heb wel heel veel zin in deze rondreis met de fam! Om terug te komen op de dag waarop ik de tickets heb geboekt. Na het boeken zijn we terug naar Olalur gegaan, we hebben daar met de kinderen gespeeld en we hebben Robin, Hilde en Ellis alles laten zien op ons centrum. Al snel was het avond en zijn we met z’n allen provisorisch maar wel gaan slapen in ons kamertje.

Donderdag ochtend had ik echt een “anti-Nederlands-Laura-momentje”. Een katoenen broek van mij had onderaan de pijp wat lichtroze verfvlekken. Niet super groot maar wel opvallend voor een donkergroene broek. Ik wilde hem eigenlijk weggooien maar ja dat is ook zonde want de broek was niet kapot. Toen kwam Mijke met het idee om de vlek bij te werken met donkergroene stift. Een slim idee maar zo niet Laura. Aan de andere kant wel weer de Laura in India. Moet je na gaan, ik sta er zelf eigenlijk niet echt bij stil maar toen ik m’n broek aan het bijwerken was met een stift besefte ik wel dat ik hier veranderd ben. En ik vind het eigenlijk heel positief, hoe snel gooi je in Nederland nou iets weg wat niet kapot is maar gewoon niet meer “mooi” is? Maak er dan op z’n minst nog iets nuttigs van zoals een poetslap of geef het aan arme mensen. Je leest het al, veel weggooien zal ik niet meer doen! Na dit “aha-momentje”, zijn we in de auto gestapt om Ellis af te zetten in Vandalur op haar stage adres. Ook hebben we een rondleiding gekregen en heeft ze uitgelegd wat ze hier doet. In het kort: Ellis loopt stage op een social service centre, dit centrum is deels gesponsord door Cordate en Mariamma. Dit zijn Nederlandse stichtingen die er gezamenlijk voor hebben gezorgd dat dit centrum voor kinderen met een beperking er staat. Je leest het al, het gaat hier om kinderen met een beperking, doof, blind, geestelijk beperkt, etc. van alles vind je hier! Je zou op het eerste gezicht zeggen dat dit een fantastische stichting is, alles ziet er kleurrijk, groen en vrolijk uit. Helaas is het gezichtsbedrog. Van Ellis hebben we vernomen dat hier niet goed met de kinderen wordt omgegaan. Het is eigenlijk een hele strenge kostschool, waar de kinderen niet mogen spelen, geen lawaai mogen maken, niet druk mogen zijn en geen affectie mogen tonen. Ellis mag geen spelletjes met de kinderen doen want dat maakt teveel lawaai, ze mag de kinderen geen knuffel geven want dan krijgt ze op haar donder, en als de kinderen te druk zijn, wat zij dan vinden, worden ze met de stok geslagen. In het ergste geval als een kindje buiten aan het spelen is en niet meteen luistert naar een begeleider, wordt het kindje vastgebonden. Ik vind het echt afschuwelijk om te horen. Dit zou toch niet mogen?! Ellis zit er dan ook erg mee, ze vind haar stageplaats helemaal niks maar ze blijft er voor de kinderen. En nu het schoolvakantie voor de kinderen is, is er niets te doen. Er zijn amper vijf kinderen op het centrum terwijl er normaal tachtig rondlopen. Vandaar dat ze naar ons is gekomen, en dan dachten wij dat het bij ons rustig was! Na Ellis af te hebben gezet zijn we met z’n allen (Peter, Robin, Hilde, Mijke en Ik) doorgegaan naar Chennai. Daar hebben we alles bij het postkantoor voor de shampoo dozen afgehandeld. Inmiddels hadden we wel weer honger, en aangezien we toch in Chennai waren,  was het dan nu eindelijk tijd voor…. Mac Donalds! En ik moet je bekennen, in Nederland vind je me nooit bij de Mac, maar hier in India is het hemels. Zo was ook mij Mc Chicken, goddelijk! Na Mac Donalds zijn we terug gereden naar Chengelpet. Onderweg in de auto gaven Robin en Hilde aan dat ze geld willen sponsoren aan Kikindia! Echt helemaal super nieuws natuurlijk! We begonnen meteen te bedenken wat ze dan konden sponsoren, aangezien voor hun iets tastbaars wel fijn is omdat ook zij donaties via vrienden en familie hebben gekregen. Oorspronkelijk waren deze donaties voor hun stage plek het SMART-Hospital, maar hier gaat alles erg traag en ze hebben simpelweg geld over. Omdat zij een studie verpleegkunde doen kwam Mijke met het idee dat ze de medicijnenkast, die al in de planning stond, konden sponsoren. Het is gerelateerd met hun studie en het heeft ook te maken met mensen/kinderen beter maken in India. Ook Robin en Hilde vonden dit een heel goed idee en dus zijn we meteen gaan informeren en kijken bij winkels in Chengelpet. De kast is inmiddels besteld! Na de lange autorit kwamen we aan in Olalur, hier hebben Robin en Hilde snel wat gegeten waarna we met ze naar het busstation zijn gegaan. Peter heeft op het laatste moment een bus naar Bangalore voor ze kunnen regelen dus goed en wel zijn zij ook weg gegaan. Mijke en ik waren ook moe en na een korte stop bij Peter thuis zijn we met de Riksja naar huis gegaan.

Helaas is de nacht van donderdag op vrijdag voor mij niet zo geweldig geweest. Op de een of andere manier heb ik diarree gekregen. Sorry, ik weet het, het is een onsmakelijk onderwerp maar ook dit moet besproken worden! Vrijdag ochtend zouden we met Peter en vier kindjes naar het ziekenhuis gaan omdat zij huidinfecties hebben, maar omdat ik echt niet lekker ben, ben ik thuis gebleven. Paracetamol helpt niet, loperamide helpt niet dus nu gok ik het op de ibrufen. Ben je net van je allergische-zon reactie af, krijg je dit! En normaal gesproken hoort het erbij en is het zo erg niet maar nu is het zo dat we morgen naar Kerala gaan. Morgen vroeg vertrekt ons vliegtuig van Chennai naar Kochi waar we van zaterdag tot donderdag gaan rondtrekken. Ik hoop dus dat het wat beter wordt.. Toen Mijke en Peter naar het ziekenhuis waren kreeg ik even bezoek van Viji. De schat zorgt voor Mila als ik er niet ben en als ik er wel ben zorgt ze ook voor haar, niet omdat ik het wel maar gewoon omdat ze het zelf wilt. Maar ze kwam binnen en ik zag dat er iets met haar was, ik vroeg wat er aan de hand was en ze pakte me vast en begon te snikken. Viji is 29 jaar, heeft een zoon en geen familie. Ze was getrouwd, had een man maar die is bij haar weg gegaan en is hertrouwd. Hij heeft haar met haar zoon op straat gezet. Een moeder heeft ze nooit gehad, zij is overleden toen zij klein was. Maar ze had altijd een hele hechte band met haar vader, ze is enigs kind en hij heeft haar goed opgevoed. Haar vader was een lieve man, werkte voor de overheid en verdiende goed. Toen haar vader Viji had gekoppeld aan een jongen om mee te trouwen heeft hij hen een huis, een auto en een kilo goud gegeven. Haar vader had zelf ook verschillende huizen in Chengelpet en dus zat hij voor z’n oude dag wel goed. Toen Viji net het huis uit was heeft haar vader een nieuwe vrouw leren kennen, deze vrouw had al een zoontje dus nu had Viji er een stiefmoeder en een stiefbroer bij. In eerste instantie was ze hier heel blij mee, tot dat ze erachter kwam dat deze stiefmoeder haar vader dronken voerde. Haar vader had nog nooit een druppel alcohol op maar deze vrouw was slecht voor hem. Door de alcohol is hij helaas overleden. Je kunt je dus wel voorstellen dat Viji in een enorme dip zit, ze had een lieve vader, een mooi huis, genoeg centjes en een man. En nu heeft ze helemaal niets meer. Geen familie, geen geld en geen vooruitzicht. De meeste zorgen maakt ze zich om haar zoontje, want zonder geld geen opleiding. Ik heb haar proberen te troosten en tijdens haar verhalen heb ik wel een paar keer moeten slikken. Ik vind het zo zielig. En nu denk ik echt, waar maken we ons in Nederland nou nog druk om? Wij hebben toch alles?! We hebben een familie, we hebben een opleiding, we hebben centjes en we hebben mensen die om ons geven. Nadat ik haar vanmiddag heb gesproken heb ik mezelf gedwongen om altijd te blijven relativeren, het kan echt altijd erger. Deze lieve vrouw heeft niets meer, haar is alles afgenomen. En nu is ze opgevangen door de WIN Foundation, natuurlijk helemaal super, maar even goed is het voor haar flink inleveren en doorzetten. Ik heb er echt respect voor en ik hoop dat ik haar kan helpen door haar een luisterend oor, en een schouder om op te huilen te bieden. Verder is “mijn situatie” vandaag niet veel veranderd. Nog steeds diarree, buikpijn, zo’n gammel gevoel, hoofdpijn en het lijkt wel pijn in m’n botten. Ik hoop niet dat ik de griep krijg. Normaal gesproken zou het niet zo erg zijn geweest maar Mijke en ik gaan morgen naar Kerala! Daar gaan we dezelfde dingen zien en bezoeken die ik al eerder heb omschreven wat ik met m’n familie ga doen. We landen morgen in de vroege middag in Kochi en daar wil ik echt van genieten. Dus ik hoop dat als ik dadelijk een flinke paardenpil tegen koorts en hoofdpijn neem, ik morgen nergens meer last van heb. Maar ook hierbij probeer ik te relativeren, ik ben nu een beetje ziek maar dat komt wel weer goed.. En zo komt alles ook wel weer goed. Oh wat fijn, om in India te zijn!

Volgende week een verslag over Kerala!

Liefs,

Laura