Van pot tot olifant, van theeplant naar Queensland

Zaterdag, de dag van vertrek naar Kerela. Zoals ik in m’n vorige blog beschreef moet je altijd positief zijn en alles relatieveren ook al voel je jezelf niet zo lekker. Helaas voor mij was ik nog steeds niet lekker en het werd alleen maar erger met de diarree, buikpijn en een beetje koorts. Tot overmaat van ramp moest ik op het vliegveld (lees: geen westers toilet) naar de wc en er was geen wc papier (stom, had ik moeten weten!), ik heb toen ontdekt hoe een Indier z’n kont afveegt en weet nu ook waarom iedereen hier met de rechterhand eet en niet met de linker. Haleluja! Heb voor de zekerheid maar een imodium ingenomen. De vlucht was verder prima op een paar jankende kinderen na, maar mij hoor je niet klagen. Het was niet meer dan opstijgen en landen want binnen één uur waren we aan de andere kant van het land! Het is mogelijk dat er een verschil van dag en nacht is met een uurtje vliegen, op het vliegveld in Kochi (stad in de provincie Kerela) was het schoner dan in Chennai. Het was minder warm, de omgeving was groener en de mensen waren erg vriendelijk, allemaal al een verschil van dag en nacht! Ik werd er meteen al wat vrolijker van! Na even in de rij te hebben gestaan voor de taxi werden we door een vriendelijke meneer naar onze homestay gebracht. Een homestay is een soort bed & breakfast, het is bij mensen thuis en dat maakt het erg gezellig en huiselijk. Nadat de homestay die we zelf hadden uitgezocht dicht was zijn we doorverwezen naar een homestay om de hoek genaamd: Bernard Bungalow. En wat een ontzettende aardige mensen! De homestay was erg mooi, heel ruim, in een heel groot oud huis en vanuit het raam en de gang keek je uit op een enorm veld waar allemaal mensen cricket, voetbal en hockey aan het spelen waren. Als ik niet beter zou weten had ik bijna gezegd dat ik ergens in europa beland was! Na onze spullen bij de homestay gedropt te hebben zijn we om de hoek gaan eten bij een heerlijk restaurantje, waar we een soort van wraps hebben gegeten. Eigenlijk geen goed idee met de toestand van m’n darmen, maar goed ik dacht het nog positief in te zien! Na de lunch hebben we twee fietsen gehuurd (nog geen €1 per fiets!) en zijn we door Kochi gaan fietsen. Het is er echt super mooi, oude Europese huizen, veel bomen en gras, overal leuke en schattige eet/koffie tentjes en overal standjes met sierraden, kleding en prullaria. Wat ik in de tijd dat ik nu in India ben niet heb gehad maar wel heb gemist is een rugzak! Hoe handig is het om een rugzak te hebben als je rondreist in plaats van een handtas? Heel handig, dus toen we langs een winkeltje fietsten met rugzakken zijn we meteen gestopt om de ideale rugzak voor nog geen tientje te kopen, prijzen zijn zo fijn hier. Daar na zijn we door gegaan richting de zee. Kochi staat bekend om de chinese visnetten, dit is een speciale manier van vis vangen met een speciaal net. Het was erg mooi om te zien hoe ze dit doen en Mijke en ik hebben zelfs mee mogen helpen met vissen! Na de fietstocht zijn we teruggegaan naar de homestay waar we ons even hebben opgefrist. Daarna hebben we uit de lonely planet een leuk restaurantje gekozen en op de fiets zijn we er naar toe gegaan. We kwamen aan bij een ontzettend leuk Italiaans restaurantje. Maar goed, zo huiverig als we waren geloofden we nog niet echt dat we daar ook een goede Italiaanse maaltijd zouden krijgen. Niets was minder waar, de pasta was echt heerlijk! En als ik m’n ogen dicht zou doen, zou het bijna zo kunnen zijn dat ik ergens in Toscane aan de pasta zat, alleen ontbrak het wijntje dat was wel jammer. Na het eten hebben we de fietsen terug gebracht en zijn we heerlijk gaan slapen, althans dat dacht ik..

Zo positief als ik het nog inzag met de pasta zo negatief was de pasta gevallen. Heb van zaterdag op zondag de halve nacht op het toilet gezeten, de “oh wat fijn om in India te zijn” ging even niet meer op. Maar op advies van Francis (eigenaresse van de homestay) ben ik de volgende dag met de riksja naar de apotheek gegaan om daar antibiotica te halen. Echt ongelofelijk maar je kunt het hier gewoon krijgen zonder recept! Daarna zijn we gaan ontbijten en ik heb het maar bij droge toast met thee gehouden. Omdat ik echt niet lekker was ben ik naar de homestay gegaan om daar even te rusten. Ik wist niet of ik naast de antibiotica ook imodium en paracetamol mocht slikken dus na een telefoontje aan papa heb ik toch maar wat extra pillen genomen om niet de hele dag te verspillen op bed. We zijn terug gegaan naar het fietsenstalletje om fietsen te huren en zijn naar de andere kant van de stad gefietst. Aan deze kant ligt een dorpje genaamd “Jew Town”, het joodse dorpje was alles behalve joods. Op een synagoge na heb ik er niet veel andere dingen gezien. Wel was het erg sfeervol met leuke winkeltjes, mooie antiek zaakjes (met enorme bronzen olifanten!) en leuke frisse lunchtentjes. We hebben ook een oud hollands huis bezocht met een tentoonstelling van “toen en nu” en nog een andere tentoonstelling over “de Kerela Maharadja” (de royalty familie van Kerela) al met al erg interessant en mooi om te zien! Wat nog fijner is, is dat het een stuk koeler is dan in Chennai. Natuurlijk hadden we het op de fiets wel warm en het was nog steeds in de dertig graden, maar vergelijkbaar met de bloedhitte hier in Chennai van in de veertig graden was het aangenaam koel in Kochi. We hadden besloten om zondag avond naar de zonsondergang te gaan kijken aan de zee, maar op het moment dat ik ging zitten voelde ik dat de imodium uitgewerkt was. Ik ben dus als een gek naar de homestay gegaan om daar, erg verassend, weer op de pot te belanden. Na een uurtje rust zijn we wederom gaan eten bij de italiaan, alleen kreeg ik deze avond geen hap door m’n keel. Ik had zelfs geen zin in een toetje! Vanaf toen wist ik eigenlijk al dat het mis zou gaan.

De nacht van zondag op maandag heb ik meer in de badkamer doorgebracht dan in bed. Naast diarree moest ik nou ook overgeven, en als ik heel eerlijk mag zijn was het allang geen diarree meer maar groen water wat er uit me kwam.. Sorry! Maar als je al het goede van India wil lezen, krijg je al het slechte er ook bij. ’s Ochtends was ik redelijk in paniek door wat er allemaal uit me kwam. Huilend kwam ik aan bij Francis (eigenaresse van de homestay) en die heeft meteen een dokter gebeld. Deze man stond binnen driekwartier op m’n kamer, hij heeft allemaal vragen gesteld, me goed onderzocht en de conclusie was: ernstige en zware infectie. Podverdorie, ik ben al bijna vier maanden in India, nog nooit iets gehad, en die paar dagen dat ik er even tussenuit ga krijg ik een infectie! Ik kon wel janken, en dat heb ik dus ook gedaan. Achteraf schaam ik me dood, die dokter moet ook wel gedacht hebben.. De behandeling zou als volgt zijn: de komende drie dagen iedere dag drie antibiotica injecties. Dus ’s ochtends, ’s middags en ’s avonds zou de dokter langskomen. Daarbij iedere ochtend en avond nog antibiotica tabletten en vooral veel rust houden, niet te veel eten en veel water drinken. De komende drie dagen in Kochi blijven betekend dus dat ons reisschema helemaal veranderd zou moeten worden. Ik voelde me meteen schuldig tegenover Mijke, ik zou alles toch nog een keer zien als ik met m’n familie ga rondreizen maar Mijke zou het misschien allemaal gaan missen. Toen de dokter weg was en ik m’n eerste injectie had gehad kwam Mijke terug van het ontbijt. Ze had in een tentje twee zweedse meisjes ontmoet die met precies hetzelfde zaten! Het ene meisje (Lena) was ook ziek en het andere meisje (Sara) wilde ook graag iets gaan doen net zoals Mijke. Omdat ik nog steeds ziek was en niet van plan was om eropuit te gaan is Mijke samen met Sara naar een eilandje bij Kochi geweest om daar een dagje aan het strand door te brengen. Ik heb maandag echt helemaal niks gedaan, van Francis heb ik ontbijt en lunch gekregen en na twee injecties en drie antibiotica pillen ging het ’s avonds wel weer. Sara en Mijke hadden nog een Duits stel ontmoet die mee gingen eten, en omdat ik er toch echt wel weer even uit wilde gaan ben ik met ze mee gegaan. De magere vegetarische noodles vielen toch niet zo goed als ik had gedacht en na het etentje ben ik terug gehold naar de homestay. Tijdens het dagje strand van Mijke en Sara hadden ze besproken wat ze allemaal nog wilden doen in Kerela. Het kwam erop neer dat Sara en Lena naar hetzelfde plaatsje wilden reizen als wij, maar omdat ik in Kochi moest blijven vanwege m’n injecties zou dat betekenen dat Mijke alleen door zou moeten gaan. De volgende dag zou Mijke horen of Lena iets beter was en zo ja, dan zou ze samen met Sara en Lena naar Alleppey gaan. In dit stadje zijn backwaters, dit zijn allemaal riviertjes en meertjes in de jungle. En daar kun je een hele dag, en eventueel ook een nacht, op een houseboat doorbrengen. Eerst nog maar een nachtje slapen in Kochi.

De nacht van maandag op dinsdag ging net zo slecht als de nacht ervoor en ik was dan ook blij toen we Sara en Lena bij het ontbijten tegenkwamen. Zij zouden vandaag vertrekken naar Alleppey en als Mijke wilde kon ze met ze mee. Gelukkig! Ik voelde me al schuldig dat ze van alles zou missen omdat haar reispartner ziek, zwak en misselijk op bed lag. Nadat Mijke met Sara en Lena vertrokken was ben ik even op internet gegaan, even een paar winkeltjes bezocht en ben daarna terug naar de homestay gegaan. En ik was blij dat ik weer op bed lag. Nadat de dokter was geweest ben ik gaan slapen en ’s avonds ben ik bij een klein restaurantje wat gaan eten. Ik heb het maar bij droog brood gehouden. Meer dan slapen, lezen en tv kijken (god zij dank hadden ze Engelse zenders!) heb ik niet gedaan, meer kon ik ook niet. De darmsituatie werd er niet beter op en de dokter dacht ondertussen dat ik hem wel leuk vond. Na overduidelijk te hebben gezegd dat ik een vriend heb en dat ik geen koffie of thee met hem zou gaan drinken hoopte ik dat de boodschap duidelijk zou zijn. Verder heb ik die avond niet veel meer gedaan, ben vroeg gaan slapen in de hoop dat het de volgende dag beter zou gaan.

Woensdag was het gelukkig al iets beter, de dokter kwam ’s ochtends langs en na zijn bezoek ben ik ergens gaan ontbijten. Ik heb even wat crackers gekocht en ben weer terug gegaan naar de homestay. Daar ben ik maar wat gaan lezen, gaan slapen en weer gewacht tot het volgende doktersbezoek. Mijke kwam rond vijf uur, en het was erg fijn dat ze er weer was. Alleen is ook maar alleen. Omdat ik me al weer een stuk beter voelde zijn we ’s avonds samen naar de Italiaan gegaan om daar een lekkere pasta te eten. De dokter had ’s avonds aangegeven dat ik de volgende ochtend nog één injectie nodig had en dat ik daarna door kon gaan reizen. Gelukkig!

Donderdag ochtend kwam de dokter zoals beloofd op tijd voor z’n laatste bezoek. Na de laatste pijnlijke prik in m’n bil en een hand vol met antibiotica pillen konden we eindelijk door naar Kumily! Kumily staat bekend om zijn mooie natuur, olifanten, maar vooral het Periyar Wildlife Park wat echt super mooi moet zijn. In Kochi hebben we de bus gepakt naar Kumily, het was een hele lange rit maar wel adembenemend mooi. Toen we eenmaal in de bergen waren was het ook een soort van dodenrit, de buschauffeur kent geen rem, de tegenligger ook niet en de weg werd er niet breder op. Maar we zijn gelukkig heelhuids uit de bus gekomen! De busrit heeft ongeveer 6,5 uur geduurd dus we waren blij dat we eindelijk onze beentjes konden strekken. Bij de busstand stond er per toeval een meneer van de homestay waar we naar toe wilden, hij stond er eigenlijk als een soort propper maar omdat we er toch naar toe wilden kwam het goed uit. Eenmaal onze spullen neergezet in de kamer ben ik gaan douchen en een boekje gaan lezen en is Mijke gaan skypen met Rein. Nadat Mijke terug kwam van haar internet avontuur zijn we gaan eten bij een heel luxe hotel, met hele rare pizza’s. Ik wist niet dat pizza mozzarella met kip zou smaken naar een Hongaarse goulash! Wat was niet vies maar lekker is anders. Na het eten konden we eigenlijk niet wachten op de volgende dag. Want vrijdag stond er op de planning om naar het olifanten park te gaan!

Toen we vrijdag wakker werden waren we al dolenthousiast. Snel de tas weer inpakken, tandenpoetsen, aankleden en hup naar beneden want er stond al een riksja klaar! De riksja heeft ons naar een slecht ontbijt tentje gebracht met nog slechter ontbijt, maar goed dat mocht de pret niet drukken. Na het ontbijt zijn we doorgereden naar het olifanten park, we waren allebei best zenuwachtig om voor het eerst op een olifant te gaan zitten. Bij aankomst zagen we al dat het een heel mooi maar vooral vriendelijk olifanten park is. De olifanten lopen gewoon los tussen de bomen, ze krijgen continu te eten, ze worden gewassen en mogen af en toe een wandelingetje maken. En ik denk dat ik het daarom juist zo leuk vond, de olifanten werden goed verzorgd, werden niet gedwongen en waren alles behalve agressief. Toen we aankwamen hebben we eerst met een jongen gepraat over de olifanten, daarna mochten we op een hoog platform gaan staan waar de olifant dan naast ging staan zodat wij er makkelijk op konden gaan zitten. Zo’n olifant is echt hoog! Ik denk zeker 2,5 tot 3 meter en ze zijn heel rustig. Vond het ook helemaal niet eng toen ik erop zat, het was eerder ontspannend. We hebben ruim een half uur op de olifant gezeten terwijl hij een wandelingetje maakte met de begeleider. De begeleider begeleid hem trouwens met z’n slurf en slagtanden en helemaal niet met een ketting of met een stok. Een olifantenbegeleider moet ruim acht jaar ervaring hebben voordat hij alleen met een olifant op pad mag. Iedere begeleider krijgt drie soorten olifanten onder zijn/haar hoede om te oefenen, als eerste wordt er geoefend met een tamme olifant, als tweede met een jonge olifant en als derde met een agressieve olifant. Als hij alle drie de olifanten kan begeleiden en onder controle kan houden mag hij zichzelf officieel een olifanten trainer/begeleider noemen. Na ons wandelingetje met de olifant zijn we een andere vrouwelijke olifant gaan wassen. Met dikke stevige borstels, waar we bij ons de afwas mee doen, hebben we haar geschrobd en gewassen. Ze was helemaal aan het genieten en was continu met haar oren aan het klapperen zoals een hond met z’n staartje kwispelt als ze is. Na het schrobben en wassen mochten wij op haar been gaan zitten voor een kort foto momentje, haar slurf ging ondertussen omhoog en omlaag en ze was zichtbaar op zoek naar water. Gelukkig voor haar hoefde ze daar niet lang op te wachten! Na het wassen stond de olifanten douche op het programma. Zij ging liggen, wij moesten een voor een achterop haar rug gaan zitten en voor haar stond een grote bak met water. Met haar slurf ging ze in de bak en zoog ze al het water op, daarna ging haar slurf richting haar rug en spoot ze al het water over ons heen! Ik vond het echt super vet! Ze heeft me denk ik zo’n keer of tien nat gespoten en ik was dan ook doorweekt na de douche. Het was eigenlijk best lekker, heel verkoelend en best grappig om zo’n grote hoeveelheid water ineens op je te krijgen. Bovenal was het een hele lieve olifant die continu met haar oren aan het klapperen was. Ik heb maar zoveel mogelijk geaaid omdat ik niet echt wist wat je moet doen bij een olifant en ik wel wilde laten merken dat ik het fijn vond. Na de douche hebben we ons omgekleed en hebben we de riksja terug gepakt naar onze homestay. Daar hebben we afgerekend en zijn we naar de busstand gegaan om de bus naar Munnar, onze volgende bestemming, te pakken. Voordat we in de bus zijn gestapt hebben we nog even op internet gezeten, hoewel de verbinding erg slecht was heb ik toch nog een paar mailtjes kunnen sturen! Toen we bij de busstand kwamen stond de bus die we moesten hebben op het punt van vertrekken, ik baalde er nogal van want ik had super honger aangezien ons ontbijt niks had voorgesteld. Maar helaas, zelfs een paar bananen kon ik niet meer kopen. Na een flinke busrit, met twee keer overstappen kwamen we aan in een heel klein dorpje. Daar moesten we wachten op de volgende bus, maar omdat we echt geen zin hadden om nog langer te wachten hebben we een riksja naar Munnar gepakt en dat is achteraf gezien een goede beslissing geweest. Het was onderweg zo ongelofelijk mooi! Echt niet normaal, ik dacht dat ik het mooiste van Kerela al gezien had maar niets is minder waar. De theeplantages, de bergen, de hoeveelheid groen en de kleine dorpjes onderweg, het was niet normaal mooi. Dat India zo mooi en schoon kan zijn! Na een riksja rit van ruim twee uur kwamen we in de regen aan bij onze homestay, JJ Cottage. We hadden die dag niet veel gedaan maar we waren wel moe, en ja als je moe bent dan neem je vaak genoegen met wat minder. Schoon was het wel maar erg charmant was het niet. Onze natte kleren van de olifanten douche waren inmiddels goed gaan stinken in de backpack dus die heb ik maar over een stoel gehangen in de hoop dat ze zouden drogen. Na de backpack in onze kamer te hebben neergezet zijn we op aanraden van de homestay eigenaar en zijn gezin naar een hotel gegaan om daar te eten. En net zoals de avond ervoor was het eten het net niet. De knoflookkip met naan kreeg ik nog wel weg, maar het sausje was echt smerig. Ondertussen wilden er ook nog tien Indiërs met ons op de foto die ik toch vriendelijk heb verzocht of ze alsjeblieft op wilden zouten. Je kunt verdorie niet eens fatsoenlijk iets in je mond stoppen of ze willen een foto van je, wat is er nou zo bijzonder aan het feit dat we wit zijn? Ik ga in ieder geval met niemand meer op de foto, wordt er een beetje simpel van! Toen we aankwamen op onze kamer waren we allebei kapot, na een lange warme douche (het is echt koud in Munnar) ben ik onder de wol gekropen. Ik was blij dat ik een eigen laken had meegenomen want die hadden ze bij de homestay niet. Wel een viezig deken maar geen laken, het is maar dat je het weet ;)

Zaterdag ochtend ging de wekker al vroeg, half zeven om precies te zijn! We wilden graag door de bergen van Munnar gaan rijden op weg naar “Top Station”, dit is het hoogste punt wat je met de auto kan bereiken. De riksja stond stipt om zeven uur klaar, we zijn bij een klein kraampje langs de weg gestopt om ons ontbijt, bananen, te kopen. En zijn daarna meteen door gegaan richting de bergen. Oh en het was koud! Ik was blij dat ik m’n vest en m’n sjaal om had want anders was ik echt doodgevroren. Ja ik weet het, ik mag niet klagen. Dan het is het bloedheet en dan is het steenkoud. Maar het was wel echt koud hoor! De rit door de bergen was echt adembenemend mooi, ik weet het dat heb ik al gezegd over de rit naar Kumily. Maar dit was echt veel mooier! Dit is echt het mooiste wat ik tot nu toe in m’n leven heb gezien aan natuur. Toscaanse heuvels zijn mooi, zuid Spanje is mooi, de bergen in Oostenrijk zijn mooi, Formanterra op Ibiza was mooi maar dit, dit is echt schitterend. En ik weet dat woorden en foto’s niet zoveel zeggen als het met je eigen ogen zien maar ik probeer jullie er toch van mee te laten genieten. Zie de foto’s! Vooral de vormen van de theeplanten, die zijn zo schitterend om te zien. Die gaan helemaal mee met de vormen van de heuvels en de bergen en dan zie je allemaal van die schattige kleine paden er door heen lopen waar dan een stuk of dertig vrouwen de thee blaadjes staan te knippen. De natuur, de sfeer en de mensen, het is zo bijzonder. Onze riksja chauffeur organiseert in het hoogseizoen trektochten door de bergen van Munnar, maar omdat het nu laagseizoen is rijdt hij in een riksja. Voor ons was het wel fijn want hij wist alle mooie plekjes en vond het geen probleem om ergens te stoppen, hij heeft foto’s van ons gemaakt en hij gaf overal uitleg bij. Echt een top gast! Helaas hadden we geen tijd om nog een trektocht door de bergen te doen dus die hou ik te goed als ik met m’n familie terug ga. We hebben ruim twee uur in de riksja gezeten met alle stops erbij opgeteld, toen we aankwamen bij top station. Om het echte “top station” punt te bereiken hebben we nog twintig minuten moeten lopen omdat de riksja hier niet naar toe kon rijden. Maar eenmaal daar aangekomen was het echt super, super mooi. We waren er allebei stil van, en vooral ik ben dat niet snel. Overal waar je keek waren bergen, palmbomen, theeplanten, veel groen, kleine dorpjes, wolken, sneeuw, zoveel variatie vanaf één punt. Ik denk dat we een half uur daar hebben gestaan, van de stilte konden we helaas niet genieten aangezien er een grote Indiase familie stond te lachen en de smiespelen. Waar zouden zij het nou over hebben? Natuurlijk kwam weer de vraag of ze met ons op de foto mochten, antwoord: “NO!”. En daarna probeerden ze stiekem foto’s van ons te maken. Oh ik wordt soms zo moe van die Indiërs.. Misschien moet ik gewoon 100 rupie per keer dat ze met me op de foto willen gaan vragen. Op de Indiërs na was het echt super mooi, toen we terug liepen naar de riksja adviseerde de chauffeur (Velu genaamd) dat we echt even bij het kleine tentje aan de overkant parotta en thee moesten gaan eten en drinken. En hij had gelijk, de parotta (een soort indiaas brood) was echt super lekker en de thee was eveneens om te smullen. Ik was blij dat hij ons hier naar toe had gestuurd want m’n darmen waren toch nog niet helemaal de oude. Terug bij de riksja heb ik drie natte onderbroeken uit m’n tas gehaald, die had ik de avond ervoor gewassen maar ze waren jammer genoeg niet droog geworden gedurende de nacht. De riksja chauffeur moest er wel mee lachen maar ik vond het echt de uitvinding van de eeuw, ik heb m’n onderbroeken gewoon tussen een stangetje geklemd zodat ze lekker droog konden waaien als we naar onder reden. Ik voel mezelf al een echte backpacker! Na een rit van ruim een uur kwamen we weer onder in Munnar aan bij onze homestay. Snel de tassen gepakt, afgerekend en naar de busstand voor de bus terug naar Kochi. De bus was dit keer erg comfortabel, genoeg ruimte en een aardige chauffeur en conducteur. Ja je leest het, hier in India heb je niet alleen een chauffeur maar ook een conducteur, wel zo handig! Na ruim vijf uur kwamen we weer aan in Kochi. Jeetje, wat is die stad dan druk in vergelijking met Kumily en Munnar! We zijn naar de eerste de beste homestay uit de lonely planet gereden om daar te overnachten. Een lange nacht zou het niet worden want we moesten om vier ’s nachts de taxi hebben die ons naar het vliegveld zou brengen om terug te gaan naar Chennai. Voor we gingen slapen zijn we nog snel bij het restaurant naast de homestay gaan eten, en dit keer was het gelukkig te doen, niet te pittig en niet te vet. Na het eten heb ik nog wat bananen en koekjes ingekocht voor de volgende dag. Na een lekkere douche (wat een pisstraal!) zijn we om negen uur gaan slapen, althans dat probeerden we. Ik heb ruim een uur wakker gelegen toen ik voorzichtig om m’n telefoon keek hoe laat het was. Toen hoorde ik Mijke zeggen: “Ik ben ook nog wakker..”. Je kunt je wel voorstellen dat we toen flink in een deuk hebben gelegen, we moeten om half vier op, we willen slapen, de kamer ruikt naar slecht Indiaas eten en hoeveel we ook draaien in bed, in slaap vallen we niet. Het was of uit bed en terug de straat op, of een boek pakken en maar hopen dat we door te lezen moe worden. Gelukkig wordt je van lezen moe dus een half uurtje later ging het licht weer uit.

Boem! Zondag ochtend half vier ging de wekker! Normaal gesproken kom je dan thuis van stappen en ga ja naar bed. Dat gaat me toch iets makkelijker af dan op staan om half vier. Maar goed de tas snel gepakt, naar beneden, uitchecken en de taxi in! Het regende echt super hard en dat zou het de hele dag nog gaan doen, dus blij was ik wel dat we nu weer naar ons huisje konden. Op het vliegveld hebben we nog een beetje melig onze eigen versie van “Hello, Goodbye” gemaakt en we hebben op onze beurt een paar Indiërs voor de gek gehouden. Wat zij kunnen, kunnen wij ook! De vlucht is verder prima gegaan en wonderen zijn de wereld nog niet uit, Peter stond op het vliegveld op ons te wachten! Het kan dus wel, op tijd komen. Na een ritje van twee uur kwamen we weer aan in Olalur waar de kinderen weer heerlijk op ons afgerend kwamen! Oh wat kan ik daar toch van genieten he, al die lieverds die dol enthousiast op je af komen rennen, knuffels van je willen, een kus vragen en spontaan de bagage uit de auto tillen. Net zo enthousiast als de kindjes was Mila! Die hielt het niet meer! Super enthousiast kwam ze op me afgerend en ze heeft me het eerste half uur niet meer los gelaten, oh het is zo’n lief ding. Als ik er alleen al weer aan denk dat ik er achter moet laten krijg ik spontaan tranen in m’n ogen. Het moet nou eenmaal zo, maar het is wel echt flink balen. Maar goed, nu ben ik er nog! Waar mijn mond ook van open viel is van het nieuwe badgedeelte, het is helemaal af! Het ziet er zo fantastisch uit! Mijke en ik hadden besloten samen met Peter en Kiki dat we naast het derde gebouw ook het badgedeelte van de kinderen onder handen wilden nemen. De kinderen hebben een toilet/douche gebouw en daaromheen is het allemaal zand. Voor de was zijn er geen fatsoenlijke waslijnen en de kinderen kunnen hun was alleen wassen op een steen of op het trapje voor het douche/toilet gebouw. Wat moet er nu dus gebeuren? Het moet allemaal cement worden, gewoon een groot stuk helemaal van cement. Waardoor de kinderen na het douche niet weer vies van de modder worden, waar ze hun was op kunnen doen en een grote waslijn waar iedereen z’n kleding op kan hangen. Plus daarbij nog een grote bak waar altijd water in zit zodat ze niet hoeven te wachten op elkaar als ze zichzelf of hun kleding willen wassen. Toen we weg gingen naar Kerela waren ze er duidelijk mee bezig, maar als je eens wist hoe lang alles hier in India duurt. Het was dan ook een wonder om te zien dat het af was! En het ziet er zo mooi en leuk uit! En de kinderen en de studentes waren helemaal enthousiast. Eindelijk niet meer op elkaar wachten, eindelijk schoon in het gebouw komen vanuit de douches en eindelijk geen grote modderpoel meer! Waar mijn mond ook van open viel was van het veld, we hadden al stalen pijpen gekocht voor de voetbalgoaltjes en voor het volleybal net maar ja, daar zijn we al om aan het zeuren sinds de tweede week van onze stage en nog steeds gebeurt er niks. Alsof Kerela wonderen heeft gedaan, het was af! Er staan nu twee voetbalgoaltjes en er staan twee palen met een volleybal net! Er werd al meteen gretig gebruik van gemaakt, de kids waren super enthousiast! Kijk dat was nou de bedoeling, dat ze zichzelf bezig kunnen houden, dat ze kunnen spelen en dat ze iets leren. De motoriek van de kinderen is niet heel goed dus de combinatie voetbal (voeten/benen) en volleybal (handen/armen) moet ze wel goed gaan doen! Verder hebben we onszelf erg nuttig gemaakt op het centrum. De drie kasten die we hadden besteld waren binnen dus het was tijd om ze in te gaan ruimen! De hele middag zijn we bezig geweest. We hebben we alle dozen en tassen die bij ons op de kamer stonden naar het centrum gesleept, we hebben alles gesorteerd en alles gelabeld in de kasten gelegd. Oh wat is het een plaatje! Omdat de kinderen ons goed hadden meegeholpen zijn we koekjes uit gaan delen, die ze natuurlijk binnen no time weer op hadden. Eigenlijk zijn het toch een stel ratten! Maar wel de leukste en liefste die ik ken. Na het organiseren van de spullen hebben we ons huisje eens goed onderhanden genomen en hebben we alles goed gepoetst. Zondag avond zijn we naar Chengelpet gegaan waar ik met het thuisfront heb geskypt en even m’n mail bekeken. Het lukt tegenwoordig bijna niet meer om mails te beantwoorden, sorry daarvoor. Maar, ik ga er deze week gewoon één dagje voor zitten! Moet lukken. Zondag avond lagen we allebei helemaal kapot in bed, eindelijk weer in ons eigen bedje.

Maandag ochtend, het begin van weer een nieuwe week! Maandag hebben we rustig aan gedaan. We hebben met de kids gespeeld, gebruik gemaakt van onze nieuwste spel spullen en we zijn nog even naar Chengelpet gegaan om het een en ander op te zoeken. Ik heb nog even met m’n lieve vriendinnetje thuis geskypt en ben gelukkig weer op de hoogte van hoe haar Canada avontuur was! Maandag was dus een rustige dag, maar wel fijn na zo’n hectische zondag.

Dinsdag ochtend hebben we onze handen uit de mouwen gestoken! Het derde gebouw moest nog gepoetst worden en omdat Rein (de vriend van Mijke) vandaag zou komen moesten we opschieten. De klusjesman (ook wel superman genoemd omdat hij echt alles kan!) stond nog te verven dus binnen poetsen was geen optie. Dan maar de badkamer die, als ik het zelf mag zeggen, er na de poetsbeurt van ruim twee uur (de badkamer is amper zes vierkante meter) er spik en span uitzag! Je kon er van de vloer eten! Na het poetsen zijn we snel gaan douchen en hebben we even gewacht op Peter. Mijke werd steeds zenuwachtiger dus maar goed dat we op tijd in de auto zaten! We zijn eerst een tondeuse gaan kopen, de kinderen hebben allemaal luizen en moeten zo nu en dan kortgewiekt worden. De kapper is te duur om telkens naar toe te gaan dus hebben we een tondeuse voor het centrum gesponsord. Na de aanschaf hier van zijn we doorgereden naar een bedrijfje dat kinderspeeltuinen aanlegt. Kiki heeft van een school in het zuiden geld gedoneerd gekregen om voor onze kindjes een speeltuin neer te zetten. Daar moet eerst wat research voor gedaan worden en omdat Peter de term “kijken, kijken, niet kopen” al op z’n Nederlands kent wisten we al dat we daar toch niks gingen kopen. Af en toe is het vrij vermoeiend om overal de schijn op te houden om informatie te krijgen, vooral als je daar toch niks gaat kopen. De folder zag er in ieder geval goed uit en de mensen waren aardig, maar zoals ik al schreef het was puur research. We hebben daarna geluncht bij een Indiaas restaurantje waar Peter helemaal weg van is. Hij vind het zo fantastisch om erop uit te gaan, dan plant hij van te voren al waar we gaan eten en waar we eventueel nog voor thee kunnen stoppen. Dit keer dus het Indiaas restaurantje, en ik heb me natuurlijk weer veel te vol gepropt! Veel te vroeg maar dus wel op tijd, kwamen we bij het vliegveld aan. Daar hebben we Peter maar even wat “auto spelletjes” geleerd. Zoals: “Ik zie, Ik zie, wat jij niet ziet en de kleur is….” ook het spel “raadt de persoon” vond het erg leuk. Ik vind het nog steeds raar dat je eigenlijk zo vreemd van elkaar bent, zelfs deze simpele spelletjes kennen ze in India niet. En ik maar denken dat dit internationale spelletjes zijn.. Na de spelletjes in de auto zijn we naar de gate gelopen, of ja je kun het eigenlijk niet echt een gate noemen. Het is gewoon de uitgang voor alle reizigers omdat je als “ophaler” niet naar binnen mag. Ik heb Mijke nog een beetje proberen te plagen maar het werkte alleen maar negatief, ze kreeg buikpijn, ze werd zenuwachtig, ze was nerveus, arm kind! Na een heel lang uurtje was daar dan eindelijk Rein! Ik had het al toen de mama van Mijke kwam maar had ik het weer.. ik kan niet wachten tot die van mij eindelijk hier is! Zes maanden is toch wel lang. Onderweg hebben we gepraat over zijn reis naar Nepal, voorafgaand aan zijn bezoek in India, hoe het thuis ging en koetjes en kalfjes. Eenmaal op het project was hij net als Trees en Marian, helemaal onder de indruk en hij viel er letterlijk stil van. We hebben wederom heerlijk gegeten op het centrum en we hebben fijn met de kids gespeeld. De kinderen waren inmiddels helemaal door het dolle heen want een blanke man, dat zie je toch niet vaak! Vooral de jongens maakten hier goed gebruik van door Rein meteen uit te dagen voor een potje voetbal. Na het spelen was ik echt kapot en ben op tijd naar bed gegaan. Gelukkig begint het hier weer af te koelen, ik merk het aan alles. Het is nog steeds heel warm maar niet meer die hitte van eerst, god zij dank!

Woensdag ben ik maar begonnen aan m’n blog, ik heb hier zo weinig tijd om te typen, en zijn Mijke en Rein de straat gaan verkennen. Na de lunch kwam Ellis (ook een hogeschool zuyd studente van uit de buurt) en zijn we samen met Peter naar de vuilnisbelt gegaan waar we onze kindjes op gingen halen! Want morgen (donderdag) gaan we naar Queensland! En omdat er ook lieve kindjes op de vuilnisbelt zijn, helaas vanwege hun ouders, en we ze dit niet willen ontnemen hebben we besloten ze op te halen. Wat waren ze weer enthousiast en wat waren ze weer lief! We hebben ruim een uur met ze gespeeld en toen was het echt tijd om te gaan. We hebben er vier meegenomen en ze waren super enthousiast, hoe vaak ik wel niet heb gehoord : “Thank you Laura, I’m so happy!”, dat doet je toch wat.. Bij aankomst op het centrum hebben we weer lekker met iedereen gespeeld, de kinderen die in Olalur zijn gebleven waren super blij om de kids van de vuilnisbelt weer te zien! En ook hier kregen we weer dank- en geluksbetuigingen, fantastisch! Na het eten ben ik vroeg naar bed gegaan want donderdag beloofde een drukke dag te worden.

Donderdag ochtend was iedereen al vroeg in rep en roer, want vandaag is de dag dat we naar Queensland gaan! Queensland is een soort van Efteling en de kinderen kunnen zich gewoon niet voorstellen hoe gaaf dit gaat worden vandaag. Iedereen was op tijd op, snel wassen, snel eten, alles inpakken en hup de bus in! Onderweg werd er in de bus gedanst, gezongen en geklapt! En time flies when you’re having fun! Dus voor dat we het wisten waren we er! Eerst alles goed organiseren, alle kindjes twee aan twee en de studentes achteraan. Toen we eenmaal zeiden dat ze mochten gaan lopen, kwamen ze met moeite vooruit. Hun mondjes stonden open van verbazing, bij ieder iets wat ze zagen bleven ze minuten lang stil staan en ze zeiden alleen maar: “ Thank you, I am soooo happy!”. Wat zijn het toch een schatjes! Na een paar attracties voor de volwassenen waren de kids aan de beurt. Botsauto’s, vliegende schotels en de rups! Ze vonden het helemaal fantastisch! We viel mij het verschil tussen onze kindjes en de rijke kindjes in het park op. De rijkere kindjes kijken echt neer op die van ons, je ziet het aan hun blikken en aan hun houding, daar kan ik dan echt niet tegen! Dus om het voor onze kindjes wel gewoon leuk te houden zijn we koekjes uit gaan delen, dit hebben we overigens de hele dag gedaan dus honger hebben ze niet gehad! Na nog een achtbaan voor de oudere jeugd zijn we doorgelopen naar een lunchplek. De lunch hadden we zelf meegenomen dus dat was ideaal. Een stuk krantenpapier, een stuk plasticfolie, een schep rijst en een schep aardappel en dichtvouwen maar! Ongeveer vijftig pakketjes hadden we bij. Ik heb voor iedereen nog frisdrank gekocht want het is tenslotte wel feest! Na de lunch zijn we verder gegaan, na het spiegeldoolhof en het spookhuis, de kids vonden het echt doodeng maar wij vonden het super grappig, zijn we doorgegaan naar.... het zwembad! Dit hadden ze ook nog nooit, maar dan echt nog nooit gezien. Iedereen weer helemaal door het dolle heen natuurlijk! Glijbanen, klimrekken, nog meer glijbanen en een heleboel kinderen. Ik heb er geen kind aan gehad! Heb wel continu goed moeten opletten want wil natuurlijk niet dat er een verdrinkt, maar het was echt fantastisch! Sorry, je leest nu alleen maar fantastisch en super, en ik wil niet als een overdreven Amerikaan overkomen, maar het was echt helemaal te gek! Na het zwemmen was er een klein misverstand, iedereen van de volwassenen was weg en alleen Mijke, Ellis en ik stonden daar met dertig natte koude kinderen die graag schone kleren aanwilden. En ja dan krijg je het, de volwassenen hadden dit ook nog nooit gezien dus die voelden zich ook weer allemaal even kind, waardoor er dus niemand was die wist waar de schone kinderkleding lag en er was dus ook niemand die het even kon organiseren. Na veel gezoek had ik eindelijk Peter te pakken maar die wist ook van niks, handig he! Na een kleine ergenis waren uiteindelijk twee derde van de kinderen droog en schoon aangekleed, en de andere kids waren helaas nog nat. Waarschijnlijk een tas met kleding vergeten in de bus. Na het zwemmen zijn we doorgegaan naar een heel groot gedeelte met alleen maar kinderattracties! De draaimolen, de klimmuur, de ballenbak, kano’s, rijdende kuikentjes, draaimolen met muziekinstrumenten, speeltuin, etc. Het was echt super! Die gezichten van de kindjes, het leek wel of ze in een droom waren zo geweldig vonden ze het! Rond een uur of zes hebben we ze allemaal op een lekker ijsje getrakteerd en waren ze bek af. Terug in de bus lag iedereen meteen te slapen en ook deze busrit was zo voorbij. We zijn gestopt bij een restaurantje in Chengelpet waar de kids met moeite wakker bleven om te eten, het was echt schattig om te zien. Na het eten zijn we naar Olalur gereden waar we bijna iedereen uit de bus hebben moeten tillen. Ze waren kapot, maar voldaan! En wij ook!

Vrijdag ochtend heeft iedereen dan ook goed uitgeslapen. De kindjes waren nog steeds moe en zijn de hele dag zo rustig geweest, we hebben er geen kind aan gehad! Rond een uur of vier kwamen ze weer een beetje bij en toen zijn we rustig maar even gaan voetballen en volleyballen. Rond vijf uur ben ik met Ellis meegegaan naar het station waar ze de trein terug naar haar stage heeft gepakt. En ik heb daarna weer een riksja terug naar het centrum gepakt. Dit was de vrijdag! Je leest het al, iedereen was kapot!

Zaterdag ochtend hebben we onze tassen gepakt om naar Mamallapuram te gaan. Omdat Rein, het vriendje van Mijke, er is gaan we een dag extra. En zaterdag en zondag hebben we heerlijk relaxt aan het zwembad gelegen. Ik ben weer helemaal bij getankt en kan ontzettend genieten van hoe koel het zwembad dit weekend is. Normaal is het soepwater maar nu is het eindelijk eens koel! Maandag zijn we naar Ponducherry geweest en heb daar natuurlijk weer een heerlijke biefstuk op, oh wat mis ik dat vlees! En vandaag (dinsdag) gaan we naar de ouders vier studentes, weer even gezellig op de koffie!

En zo vliegt de tijd, volgende week maandag en dinsdag is ons laatste weekend in Mamallapuram! Echt raar, maar we gaan ons India avontuur fijn samen afsluiten volgende week. Net zoals de eerste week weer even met z’n tweeen naar dit schattige dorpje. Ik weet nog dat we het vier maanden geleden hadden over ons laatste weekend, nooit gedacht dat het zo snel daar zou zijn.

Lieve allemaal, mijn oprechte excuses voor dit te lange blog. Ik weet het, ik had het eigenlijk meteen na Kerala moeten plaatsten om te voorkomen dat het nog langer zou worden, maar ik heb er de tijd niet voor! Dus nu na ruim twee uur typen op m’n vrije dag is er een blog, ik hoop dat jullie het weer leuk vonden! ;)

Liefs,

Laura