Het is met geen pen te beschrijven...

 Donderdag ochtend was ons laatste ontbijtje samen in Mamallapuram. Natuurlijk wel een beetje raar maar we zijn tot de conclusie gekomen dat het goed is zo, Mamallapuram hebben we inmiddels wel gezien en het is tijd voor de volgende stap. Na onze laatste bezoekjes aan de tailor en de schoenmaker hebben we de bus gepakt naar Chengelpet. Even overstappen op de riksja en daar waren we dan weer, terug in Olalur. Omdat de scholen zijn begonnen en de zomervakantie nu dus officieel afgelopen is, was het erg rustig op het centrum. Maar met het handjevol kinderen die er wel waren hebben we lekker gespeeld tot dat de andere schoolkindjes kwamen, toen zijn de voetballen uit de kast gekomen! Het was weer ouderwets gezellig, dit ga ik wel missen hoor..

Vrijdag zou iets drukker gaan worden, er stond veel op de planning maar wat daar van terecht komt moet je altijd maar afwachten in India! Dus vol goede moed zijn we ’s ochtends op tijd in de auto gestapt op naar het “Madras Christian College” dit is de universiteit waar een paar studentes op zitten. Maar de nieuwe meiden moeten een toelating krijgen, dus daar waren we voor gekomen. Peter had me voor het weekend naar Mamallapuram al gevraagd of we mee wilden gaan, en toen kwam ik met de vraag: “you need two white people?”. Peter had een beetje beschamend geantwoord dat hij inderdaad twee witte mensen nodig had, want dan zou de studente wel toelating krijgen. Erg toch!? Maar goed, als het voor hun in het voordeel is dat ik wit ben, dan vind ik dat geen probleem. Na het ellenlange wachten op de universiteit hadden we eindelijk de toelating, alleen moest deze opgehaald worden na de lunch, anderhalf uur later… Peter besloot dat wij gewoon zouden gaan en dat we de studente (Keruba) gewoon zouden laten wachten, die kon later met de trein wel terug komen. Dus what’s next?! Natuurlijk, de MC Donalds! Peter had zich er echt op verheugd! En ik eerlijk gezegd ook, wie kan zich nou niet verheugen op een burger als rijst echt je neus en oren uit komt? Dus toen de grote M eenmaal in zicht was kon ik niet meer wachten! Bij de mac hebben we samen met Peter en de studentes Leciya en Sarala heerlijk gesmuld van de westerse keuken. Die meiden hadden dit nog nooit op, waren helemaal in schok dat dit eten is. Maar uiteindelijk vonden ze het erg lekker en toen ze nog een ijsje kregen was het helemaal compleet. Oh trouwens, zelfs de mac donalds is nog goedkoper dan bij ons. Voor vijf personen een burger met friet en drinken waren we nog geen twaalf euro kwijt. Dat is nog eens goedkoop uit eten ;)  Na de Mac snel terug in de auto om ons to-do-lijstje af te ronden. In Chengelpet hebben we foto’s geprint voor ons afscheidscadeau voor de meiden en Peter, we hebben een rijstkoker gekocht (een hele grote pan die rijst kookt, werkt op stroom en scheelt enorm op de gaskosten), we hebben een koelkast gekocht, we hebben onze churidars opgehaald bij de tailor en zijn uiteindelijk nog op zoek gegaan naar een fotolijstje. Maar helaas alles in India is zo ontzettend kitsch! Na drie winkels te hebben gehad, en alles te hebben afgekeurd hebben we de hoop maar opgegeven. ’s Avonds hebben we nog even met de kindjes gespeeld voordat iedereen naar bed moest, ook wij want zo’n dagje op pad is best vermoeiend.

Zaterdag ochtend begon erg triest. Peter had me wakker gemaakt en hij gaf aan dat hij triest nieuws had. Joshua is overleden. De kleine Joshua die amper een jaar oud was, die super ondervoed was, die continu aan het  vechten was om in leven te blijven, hij is overleden. En het was echt triest. Ik had vorige week nog foto’s gemaakt, had zijn zus Sumitra nog gedwongen om hem te wassen omdat hij zo stonk en heb nog uitgelegd dat hij echt te eten moest krijgen. Ik heb hem vorige week nog opgepakt maar dat wilde hij helemaal niet, en als een baby iets niet wilt zet hij het op een krijsen, maar Joshua had daar zelfs al de kracht niet meer voor en niet meer dan een kleine kik gaf hij. Oh, ik vind het nog steeds zo triest. Dus toen Peter me dit had verteld heb ik Mijke wakker gemaakt, we hebben snel onze kleren aan gedaan en we zijn samen met Peter naar de hut van Joshua gegaan. Het was echt heel raar, er stonden wat mensen bij de hut maar niemand was echt rouwig of triest. Sumitra keek wel verdrietig maar ook beschaamd, zij wist stiekem ook wel dat ze naar ons had moeten luisteren. Toen we de hut inliepen kreeg ik gewoon kippenvel, het was niet eens koud maar de rillingen liepen over mijn lijf. Daar lag hij dan, op een oude doek, met een raar glitterjurkje aan, z’n voorhoofd vol met talkpoeder vanwege de religie en z’n ogen open. Overal zaten vliegjes op hem. De hut was voor de rest bijna helemaal leeg, geen rotzooi geen onnodige spullen maar alleen een dood kindje wat je levenloos aankeek. Je kon bijna nog in z’n oogjes zien: “help..”. En dat vind ik ook zo erg, ik heb hem niet kunnen helpen. Ik neem mezelf niets kwalijk want zo zit de cultuur hier in elkaar, zo werkt het en hoe triest het ook is daar kan ik niks aan veranderen. Maar ik heb het nog zo geprobeerd en ik kan het gewoon niet hebben als me iets niet lukt. Het was eigenlijk heel verdrietig om daar zo te staan in die hut, maar voor Joshua is het beter. Stel dat hij het had overleefd, dan was hij nooit een normaal kind geweest. Hij had altijd problemen gehad. ’s Avonds zouden ze Joshua in de rivier begraven, gewoon in een doek wikkelen, een gat graven en zand erover. Arm kindje. Toen ik vroeg aan het dorpshoofd en aan Sumitra (de vader was weg) of ze wisten waar Joshua aan dood was gegaan, keken ze me heel raar aan. Dat wisten ze niet, gods wil. Ja daag! Kijk en daar stopt mijn medeleven en daar stopt mijn brug voor cultuurverschillen. Ze wisten dondersgoed waar Joshua aan dood is gegaan, ze wisten verdorie dat hij naar het ziekenhuis moest, dat hij continu aan het vechten was voor zijn leven. Ze wist het allemaal, het is ze allemaal verteld en er is nog flinke ruzie om geweest. En nu ineens de heilige onschuld uithangen en zeggen dat je het niet weet. Soms, dan sporen die mensen hier echt niet! Gelukkig vond Peter het ook belachelijk, het frustreert hem nog keer op keer hoe krom mensen hier denken, je hebt voor iedereen het beste voor maar ze doen er soms niets mee. Natuurlijk is het niet Sumitra’s schuld, of haar vaders schuld. Uiteindelijk had haar moeder gewoon geen zelfmoord moeten plegen, dan was Joshua er nog geweest, dan had hij tenminste goed te eten gekregen van z’n moeder. En ik denk dat ik ook nog een beetje de schuld geef aan het geloof, aan de eeuwige toewijding aan god. Als god wilt dat de moeder zelfmoord pleegt, dan is dat zo. Als dat dan inhoudt dat er een kindje overblijft wat amper te eten krijgt omdat zijn grote zus te eigenwijs is om te luisteren en omdat zijn vader altijd dronken is en er dus niets aan doet, ja dan is dat zo. Allemaal gods wil. Kijk, ik kan veel begrijpen, veel hebben en veel accepteren. Maar gods wil? In wat voor een god geloof je dan in godsnaam!
Je kunt je dus wel voorstellen dat de stemming er goed in zat zaterdag ochtend. Hoe triest het ook was, we hebben een knop omgezet. Op naar de schoonheidssalon! Mijn haar kon wel weer een knipbeurtje gebruiken en ik wilde henna op m’n handen. De knipbeurt was zo voorbij, maar de henna.. Na ruim twee uur om een onhandige stoel te hebben gezeten was één hand klaar. Eén hand! Ik had echt geen trek meer in de andere hand, dat doe ik morgen wel. Nadat Peter ons weer had opgehaald zijn we snel naar het centrum gegaan, hebben we ons snel gewassen en omgekleed om naar Chennai te gaan! Tanveer en zijn neef hadden ons uitgenodigd om naar Chennai te komen, om daar lekker te eten en ons afscheid te vieren. We moesten ons casual kleden en onder casual versta ik m’n Nederlandse jurkje (ik had er eentje meegenomen, kon het niet laten) en m’n hakken. Oh heerlijk! Ik voelde me sinds lange tijd weer even Laura. Op weg naar Chennai zijn we nog even gestopt om ergens foto lijstjes te kopen, we hadden voor Tanveer en zijn neef een foto laten afdrukken als cadeautje maar de zoektocht naar een niet kitsch fotolijstje is erg lastig in India. In de winkel onderweg is het helaas niet gelukt om iets te kopen wat niet kitsch was, maar vooruit dan. Dan maar lelijk en kitsch, er zit in ieder geval een lijst om de foto! Aangekomen in Chennai hadden we een korte stop op het kantoor van Nawaz (de neef van tanveer), hij heeft samen met z’n vier broers een bouwbedrijf. En niet zomaar een bouwbedrijf maar een van de grootste in India. Peter had de bouwtekening van het centrum meegenomen en Nawas zou zijn bouwkundige er naar laten kijken. Er moet nog steeds extra etage op het gebouw, dan krijgen we zeker overheidssteun, dan hebben de kinderen meer plaats om te slapen en dan wordt het dus echt een tehuis. Er komt nu in ieder geval een bouwkundige kijken en je weet maar nooit wat eruit kan rollen! Na het korte overleg over de bouwtekening zijn we in de auto gestapt op weg naar een Thais restaurant. Het zag er erg gezellig uit. Bij binnenkomst zat er al een Thais meisje op d’r knieen worteltjes in bloemvormpjes te snijden, ook een leuke baan lekker denigrerend. Het eten was echt heerlijk en de sfeer was erg gezellig. Maar je voelt je toch evengoed een beetje een postorderbruidje, als twee blanke meiden te midden van drie oude Indiers. Na het eten was er nog een “verassing” we zouden naar een muziek bar gaan. Eenmaal aangekomen bleek het een discotheek te zijn! Natuurlijk super leuk, maar echt los ga je niet met drie oude mannen erbij. Peter vond het helemaal niks, allemaal dronken jonge Indiers, die een beetje gek staan te doen op de dansvloer, hij voelde zich er in ieder geval helemaal niet op z’n gemak. Arme Peter. Uiteindelijk na veel gedoe stonden we dus op de (bijna lege) dansvloer te dansen. Tanveer zo stijf als een hark! Nawaz was als een gek rare pasjes aan het doen en Peter keer me aan met “H-E-L-P!” in z’n ogen. Dus ik heb hem maar bij de hand gepakt en ben met hem gaan dansen, gelukkig was hij toen iets meer op z’n gemak. Ik begrijp het ook wel, hij werkt zich kapot doet honderd dingen tegelijk en dan wordt hij voor een avond meegenomen om tussen “the rich and famous” te staan. Cocktails kosten 500 rupie (€7,50) en het etentje heeft meer gekost dan zijn maandsalaris. Dus dat hij zich een beetje ongemakkelijk voelt dat kan ik me heel goed voorstellen! Uiteindelijk vonden we het genoeg, misschien hadden de mannen nog langer door willen gaan maar Peter voelde zich een beetje ongemakkelijk en Mijke en ik hadden zoiets van, hij moet nog terug rijden, we gaan. En Peter was toch zichtbaar een beetje opgelucht! Eenmaal in de auto terug naar Chengelpet moest hij toch even kwijt dat hij het een hele ervaring vond, maar die dronken mensen in de club, dat hoeft voor hem niet. En groot gelijk heeft hij. Rond half twee lag ik in bed, uitgeput maar voldaan. Toch weer een avond geen rijst gehad! Haha!

Zondag ochtend ben ik op tijd terug gegaan naar de schoonheidssalon. Ik had gehoord van de meiden dat ik veel te veel had betaald (je wordt gewoon opgelicht als je wit bent) en daar trap ik niet nog een keer in. Dus na goed te hebben gehandeld ben ik gaan zitten voor de volgende sessie van twee uur. Maar het resultaat mag er zijn! Als ik nu niet helemaal op z’n indiaas ben, dan weet ik het ook niet meer! Na de lange zit ben ik naar Chengelpet gegaan om daar even te skypen met het thuisfront. Dit zou de laatste keer zijn voor mijn rondreis en misschien wel de laatste keer voordat ze hier in India zijn! Gelukkig ging thuis alles goed, niemand kan meer wachten om naar India te komen! Na de skype sessies was het tijd voor iets nieuws, we waren uitgenodigd om naar een Indiase verloving te komen. Een (inmiddels) kennis van ons Maddan ging zich verloven. Natuurlijk is het hele zaakje zo uitgekookt als maar zijn kan maar dat maakt niet uit. Via via heeft hij zich een vrouw kunnen vinden, die vrouw is volgens mij ook allang blij dat ze een man heeft en of ze elkaar nou leuk vinden of niet, ze gaan trouwen. Het trouwfeest hebben we al een keer eerder meegemaakt maar een verloving nog nooit. Toen we aankwamen in het hotel waar de verloving werd gevierd werden we naar een zaaltje gebracht. Daar zaten bruid en bruidegom om twee enorme kitsch (hoe kan het ook anders) stoelen. Voor hun stonden schalen met fruit en een rood fluweel bord met goud. De bruid had overal goud hangen, ze had zelfs een gouden riem. Vijf minuten nadat ze op de stoel zaten kregen ze van hun schoonfamilie nieuwe kleren die ze meteen weer aan konden trekken. Na het verkleedpartijtje kwamen ze terug, de bruid in een mooie sari, de bruidegom in een afschuwelijk Elvis pak. Thank god dat ik niet met een Indiër hoef te trouwen! Daarna werd er door beide families onder luid geklap een gouden ketting gegeven. En ongelofelijk wat er daarna gebeurde, de helft van de zaal stond op, en vertrok zo snel mogelijk naar beneden: het restaurant. Ik vond het erg onbeleefd, zo laat je wel echt zien dat je eigenlijk alleen maar voor het eten komt. Wij zijn de verloofden nog even gaan feliciteren en daarna konden wij in de rij wachten op het eten. Je kunt wat dat betreft beter onbeleefd zijn in India. Na de verloving zijn we terug naar huis gegaan, dit was me wel weer een ervaring!

Maandag was het wederom nog een dagje inkopen doen. We zijn op tijd naar Chengelpet gegaan om daar een cadeautje te kopen voor Sam (die is op onze dag van vertrek jarig), we hebben een churidar voor Shanta gekocht, we hebben armbandjes voor de meiden gekocht (ons dagje uit naar Ponducherry is niet meer gelukt, echt balen), we hebben de rijstkoker opgehaald en nog meer foto’s af laten drukken. En we hebben van Peter en Shanta en de meiden een churidar gekregen. Ik wilde het eerst niet aannemen, Peter was al een paar dagen bezig met: “wat is je lievelingskleur” en “wat draag je thuis op een jeans” en zelfs in de winkel toen we voor Shanta iets aan het uitzoeken waren was hij de hele tijd “vind je deze niet mooi?” dus er was echt geen ontkomen meer aan. Maar het resultaat mag er zijn, we hebben een super mooie en leuke churidar gekregen! Wat zijn het toch schatjes hier. Na het shoppen zijn we snel naar Peter thuis gegaan om daar nog even op internet te zitten, ben weer de helft vergeten dus dat doe ik morgen maar. Na internet zijn we terug naar Olalur gegaan, daar snel gegeten met het idee om misschien nog even een filmpje te kijken. Helaas, Nandini was ziek. Ons gehandicapt meisje hadden we goed ondergebracht maar ze is ziek geworden en terug gekomen. Continu overgeven, niets binnen houden en daarbij is ze stront maar dan ook echt stront eigenwijs! Zelfs de medicijnen hield ze niet binnen, Peter werd er hopeloos van en wilde haar de volgende dag naar het ziekenhuis brengen, maar ik wist er wel wat op. Gewoon de ouderwetse harde hand! Ik heb alle pillen geplet met een lepel, heb ze gemixt met een suikersapje en vooruit met de geit. Met Nandini moet je eigenlijk heel veel geduld hebben, maar ja dat heb ik niet. Dus hup staan, een slokje nemen en meteen hoofd naar achteren om de braakneiging te voorkomen. Ze vond het niet leuk, het leek wel of ze staal in haar nek had maar.. ik ben nog altijd sterker. Een echte lieve moeder Theresa was ik helaas niet voor d’r maar na een uur geduld en haar continu dwingen en vasthouden is het gelukt! Na dit vermoeiende avontuurtje zijn we naar bed gegaan, te laat en te moe om nog een filmpje te kijken. Op naar de dinsdag, bijna de laatste dag!

En dinsdag ochtend bleek wel dat de harde hand van moeder Theresa nut had gehad, Nandini hoeft niet meer naar het ziekenhuis. Ze is nog niet helemaal beter maar wel aan de betere hand en ze geeft niet meer over. Gelukkig! Vanmorgen was ik al vroeg wakker, heb wat spullen opgeruimd, m’n blog getypt en opgeschreven wat we vandaag nog moesten doen. Veel! Foto collages voor de studentes maken, foto boek voor peter maken en onze foto charts voor in het centrum maken. En dit is zo’n beetje waar we de hele dag mee bezig zijn geweest. Het resultaat mag er zijn, het ziet er super uit! Ik kan niet wachten op de reactie van Peter en de meiden. Vanavond is het girlsnight, de laatste girlsnight. We hebben flink uitgepakt met goed eten, frisdrank en muziek dus het gaat wat worden! De meiden hadden eigenlijk nog een tripje naar Ponducherry verdient maar door tijdgebrek is het helaas niet meer door kunnen gaan, erg balen maar ik hoop dat we het vanavond goed maken. Daarbij hebben we ook armbanden en haarspelden voor ze gekocht dus blij zullen ze zeker zijn! Morgen heeft iedereen vrij, de kinderen en de studenten. Iedereen heeft vrij gepakt van school om er een super afscheidsfeest van te maken! We gaan met gekleurd poeder gooien, we gaan voetballen, volleyballen, lekker eten en veel spelen. Precies wat deze kindjes willen en verdienen!

Wat betreft Mila, ik heb het geprobeerd. Maar er is helaas tijdgebrek, als ze 8 juli een chip zou krijgen, moet ik een maand wachten voordat ze een bloedtest kan doen. Op de uitslag van de bloedtest moet ik nog een maand wachten en als deze niet goed is moet ze opnieuw getest worden. Na dat ik een goede bloedtest uitslag heb kan ik een gezondheidsverklaring en een exportbewijs aanvragen, de wachttijd is gemiddeld drie maanden. Dan zijn we inmiddels weer een half jaar verder, en ik denk dat ik mezelf er dan meer plezier mee doe om haar hier naar toe te halen dan Mila zelf. Dan is ze hier gewend, dan heeft ze hier haar draai gevonden en dan moet ik haar niet meer uit haar vertrouwde omgeving weghalen, hoe graag ik het ook zou willen. Het is erg egoïstisch als ik het zou doen…

Dus dit was het dan, mijn stage in India. Ik ben hier nog wel een tijdje en ik kom pas twaalf augustus terug naar Nederland, maar de stage zit erop. Erg gek moet ik zeggen maar ik beschouw dit nog niet als een afscheid, ik kom nog terug dus mijn traantjes komen nog wel. Waarschijnlijk morgen ook maar ik ga me inhouden!

Mijn stage was echt fantastisch dat kan ik je wel vertellen. En als mensen gaan vragen:  “hoe was het?” Dan ga ik ze zeggen dat ze beter even kunnen gaan zitten. Dit valt met geen pen, geen woord, geen foto en geen video te beschrijven. Wat we hebben gedaan, wat ik heb gezien, gevoeld, gehoord en meegemaakt dat moet je zelf meemaken. Ik heb alles gedaan met ontzettend veel plezier en passie, nog nooit heb ik me ergens zo hard voor willen maken en ik heb nog meer aan mezelf gemerkt dat ik niet van opgeven hou. Hoe vreselijk sommige dingen ook aflopen, ik heb gedaan wat ik kon, ben nergens voor terug gedeinsd en kan met opgeheven hoofd gaan. Ik ga de kindjes en de studentes echt verschrikkelijk missen maar ik kom terug dat is zeker!

Voordat ik begin over wat we hebben gedaan met jullie donatie geld wil ik Mijke bedanken. We zijn totaal verschillend maar we hadden één ding gemeen, we wilden allebei voor onze stage, voor dit project en voor deze kindjes gaan! En dat hebben we gedaan, ups en downs horen erbij maar we waren een super team. Ik ga haar echt missen, juist omdat je anders ben leer je dingen van jezelf die je eigenlijk niet wilt leren. Maar ik ben blij dat ik mezelf door haar beter heb leren kennen. Ik had me geen leuker stage maatje kunnen wensen! Gelukkig dat we nog geen officieel afscheid hoeven te nemen, dat komt 17 juli pas als ik terug naar Chennai vlieg en Mijke terug naar huis. 

Wat we hebben gedaan met jullie donatie geld! :

-          Derde gebouw gebouwd met inrichting. De meisjes slapen nu apart van de jongens, er kunnen meer stagiaires komen en er kan bezoek worden ontvangen. Ook is er meer kans op subsidie van de overheid!

-          Bad en was gedeelte gecementeerd en ervoor gezorgd dat de kindjes zich nu goed kunnen wassen zonder meteen vies te worden, en hun kleding kunnen wassen zonder een half uur in de rij te staan.

-          Watertank. De eerste dag van onze stage is de watertank kapot gegaan, we hebben zonder te aarzelen meteen voorgesteld om deze te bekostigen. Nu kan het centrum er weer acht tot tien jaar tegenaan.

-          Voetbalgoaltjes en een volleybalveldje. De kids kunnen nu spelen, hoeven zich niet meer te vervelen en het is goed voor hun motoriek. Vergeet niet dat voordat we kwamen het veld helemaal leeg was en ze speelden met stokjes en steentjes.

-          Voetballen, volleyballen, springtouwen en frisbies. Ze kunnen zichzelf vermaken, ze kunnen spelen en ze kunnen leren in teamverband dingen te doen. Springtouwen zijn trouwens echt een hit! Nog nooit zoveel enthousiasme gezien om een touw.

-          Engelse les boeken. Kleine boekjes waar allemaal simpele Engelse dingen in staan, zodat ze hun Engels kunnen verbeteren. We hebben ook verhaal boeken gekocht zodat we ze kunnen voorlezen, en al zeg ik het zelf, het Engels van de kids is erop vooruit gegaan!

-          Summercamp! Een deel van summercamp hebben wij betaald, we hebben spullen gekocht zoals kralen, zwembanden, stof voor capes en kleurpotloden. We hebben zeil gekocht om een waterglijbaan van te maken en het zeil wordt nu gebruikt op het dak voor het regenseizoen, niets wordt hier weggegooid!

-          We hebben drie kasten gekocht om alles in op te bergen. Alle gedoneerde kleding, al het speelgoed en alle spullen waarvan we willen dat ze veilig liggen. De ballonnen die in de kast liggen zijn erg in trek dus de sleutel wordt vaak gebruikt!

-          We hebben een rijstkoker aangeschaft. Koken op gas is hier erg duur, gas gaat per gasfles en je krijgt maar twee flessen per maand. Veel te weinig aangezien er hier twee flessen per week nodig zijn. De rijstkoker werkt op elektriciteit, is erg duurzaam en de rijst blijft er lang in warm. Dit is dus een investering die zich terug verdient.

-          Last but not least hebben we iedereen meegenomen naar Queensland! Een dag geen zorgen, een dag alleen maar pret! De kinderen vonden het helemaal geweldig en ik heb de studentes nog nooit zo vaak met hun mond open zien staan. Een ervaring voor iedereen om niet te vergeten!

Maar.. we hebben nog centjes over. Dit gaat naar Kikindia, want door Kiki zitten wij hier en door Kiki bestaat dit project nog. Iedere euro komt hier terecht, niks maar dan ook niks blijft er aan de strijkstok hangen. Wij hebben geen kantoor dat betaald moet worden en we hebben geen lease auto van de directeur. Dit project is puur en eerlijk. En wij geloven erin, en daarom gaat het overige geld naar de stichting. Zodat de kindjes nog gewoon kunnen eten, ze naar school kunnen, ze zichzelf kunnen wassen en ze kunnen genieten van hun jeugd. Want je beseft pas hoe goed je het vroeger hebt gehad als je hier naar toe gaat. Ik prijs mezelf echt gelukkig dat ik een Nederlands meisje ben, met lieve ouders die goed voor me hebben gezorgd en me een opleiding hebben gegeven. Dat ik zonder problemen mijn eigen vriend kan uitzoeken en gewoon met vriendinnen kan afspreken. Ik wist niet hoe gelukkig ik was, maar nu weet ik dat ik het ben!

Liefs,

Laura

Ps. Rein de vriend van Mijke heeft echt een fantastisch filmpje gemaakt van de kids en het project: http://www.vimeo.com/25199320